| Opperiebatur Otho nuntium pugnae nequaquam tre- | 2.46.1 |
| pidus et consilii certus. maesta primum fama, dein profugi | |
| e proelio perditas res patefaciunt. non expectavit militum | |
| ardor vocem imperatoris; bonum haberet animum iubebant: | |
| superesse adhuc novas viris, et ipsos extrema passuros au- | 5 |
| surosque. neque erat adulatio: ire in aciem, excitare par- | |
| tium fortunam furore quodam et instinctu flagrabant. qui | |
| procul adstiterant, tendere manus, et proximi prensare ge- | |
| nua, promptissimo Plotio Firmo. is praetorii praefectus | |
| identidem orabat ne fidissimum exercitum, ne optime meri- | 10 |
| tos milites desereret: maiore animo tolerari adversa quam | |
| relinqui; fortis et strenuos etiam contra fortunam insistere | |
| spei, timidos et ignavos ad desperationem formidine prope- | |
| rare. quas inter voces ut flexerat vultum aut induraverat | |
| Otho, clamor et gemitus. nec praetoriani tantum, proprius | 15 |
| Othonis miles, sed praemissi e Moesia eandem obstinationem | |
| adventantis exercitus, legiones Aquileiam ingressas nuntia- | |
| bant, ut nemo dubitet potuisse renovari bellum atrox, lugu- | |
| bre, incertum victis et victoribus. |