| De origine Curtii Rufi, quem gladiatore genitum | 11.21.1 |
| quidam prodidere, neque falsa prompserim et vera exequi | |
| pudet. postquam adolevit, sectator quaestoris, cui Africa | |
| obtigerat, dum in oppido Adrumeto vacuis per medium diei | |
| porticibus secretus agitat, oblata ei species muliebris ultra | 5 |
| modum humanum et audita est vox 'tu es, Rufe, qui in | |
| hanc provinciam pro consule venies.' tali omine in spem | |
| sublatus degressusque in urbem largitione amicorum, simul | |
| acri ingenio quaesturam et mox nobilis inter candidatos | |
| praeturam principis suffragio adsequitur, cum hisce verbis | 10 |
| Tiberius dedecus natalium eius velavisset: 'Curtius Rufus | |
| videtur mihi ex se natus.' longa post haec senecta, et | |
| adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, | |
| inter pares difficilis, consulare imperium, triumphi insignia | |
| ac postremo Africam obtinuit; atque ibi defunctus fatale | 15 |
| praesagium implevit. |