| Incipit Exodi secunda | |
| Mira, fratres dilectissimi, historiae sacrae sic est perlecta | 1.29.1.1 |
| narratio. Cum Israelis populus enormi captiuitatis iugo | |
| depressus a rege Pharaone duris condicionibus in Aegypto | |
| necaretur, miseratione dei duce Moyse iussus est proficisci. | |
| Huic per diem non circulus solis, sed columna nubis, non | 5 |
| candida luna, sed ignis columna per noctem iter pandebat | |
| ignotum. Qui ut inter duo elementa peruenit, ibidem praesen- | |
| tariae exitum mortis expauit. Hinc enim persequentium | |
| Aegyptiorum infestis mucronibus premebatur, inde maris | |
| magno clausus obice reprimebatur. | 10 |
| Etenim illi nullae | 2.1 |
| inerant naues, nulla transfretandi praesidia, cum subito | |
| diuina prouidentia scinditur mare, aquae dextra laeuaque | |
| gelido stupore frenatae uitreos diriguntur in muros praestolan- | |
| tes dei transitum populi, ut persequentibus mare sint. Induci- | 5 |
| tur in uiam Israel ingratus, in qua nec gladios possit timere nec | |
| fluctus. Mira res! Medio puluerulentus exsultat in profundo, | |
| qui circa se uideret feliciter triumphum suum perire naufragio. | |
| Haec Iudaeus praedicat, fratres, et tamen deo demens adhuc | |
| usque non credit, qui est benedictus in saecula saeculorum. | 10 |