| XXIII | |
| Furi, cui neque servus est neque arca | 23.1 |
| nec cimex neque araneus neque ignis, | |
| verum est et pater et noverca, quorum | |
| dentes vel silicem comesse possunt, | |
| est pulchre tibi cum tuo parente | 5 |
| et cum coniuge lignea parentis. | |
| nec mirum: bene nam valetis omnes, | |
| pulchre concoquitis, nihil timetis, | |
| non incendia, non graves ruinas, | |
| non facta impia, non dolos veneni, | 10 |
| non casus alios periculorum. | |
| atqui corpora sicciora cornu | |
| aut siquid magis aridumst habetis | |
| sole et frigore et esuritione. | |
| quare non tibi sit bene ac beate? | 15 |
| a te sudor abest, abest saliva, | |
| mucusque et mala pituita nasi. | |
| hanc ad munditiem adde mundiorem, | |
| quod culus tibi purior salillost, | |
| nec toto decies cacas in anno; | 20 |
| atque id durius est faba et lupillis, | |
| quod tu si manibus teras fricesque, | |
| non umquam digitum inquinare possis. | |
| haec tu commoda tam beata, Furi, | |
| noli spernere nec putare parvi, | 25 |
| et sestertia quae soles precari | |
| centum desine: nam sat es beatus. |