| Sed iam impedior egomet, iudices, dolore animi ne de | 92.1 |
| huius miseria plura dicam. Vestrae sunt iam partes, iudices, | |
| in vestra mansuetudine atque humanitate causam totam | |
| repono. Vos reiectione interposita nihil suspicantibus nobis | |
| repentini in nos iudices consedistis, ab accusatoribus delecti | 5 |
| ad spem acerbitatis, a fortuna nobis ad praesidium inno- | |
| centiae constituti. Vt ego quid de me populus Romanus | |
| existimaret, quia severus in improbos fueram, laboravi et, | |
| quae prima innocentis mihi defensio est oblata, suscepi, sic | |
| vos severitatem iudiciorum quae per hos mensis in homines | 10 |
| audacissimos facta sunt lenitate ac misericordia mitigate. | |
| Hoc cum a vobis impetrare causa ipsa debet, tum est vestri | 93.1 |
| animi atque virtutis declarare non esse eos vos ad quos | |
| potissimum interposita reiectione devenire convenerit. In | |
| quo ego vos, iudices, quantum meus in vos amor postulat, | |
| tantum hortor ut communi studio, quoniam in re publica | 5 |
| coniuncti sumus, mansuetudine et misericordia nostra falsam | |
| a nobis crudelitatis famam repellamus. |