PRO T. ANNIO MILONE ORATIO
  Etsi vereor, iudices, ne turpe sit pro fortissimo viro 1.1
dicere incipientem timere minimeque deceat, cum T. Annius
ipse magis de rei publicae salute quam de sua perturbetur,
me ad eius causam parem animi magnitudinem adferre non
posse, tamen haec novi iudici nova forma terret oculos qui, 5
quocumque inciderunt, veterem consuetudinem fori et pristi-
num morem iudiciorum requirunt. Non enim corona con-
sessus vester cinctus est, ut solebat; non usitata frequentia
stipati sumus; non illa praesidia quae pro templis omnibus 2.1
cernitis, etsi contra vim conlocata sunt, non adferunt tamen
oratori terroris aliquid, ut in foro et in iudicio, quamquam
praesidiis salutaribus et necessariis saepti sumus, tamen ne
non timere quidem sine aliquo timore possimus. Quae si 5
opposita Miloni putarem, cederem tempori, iudices, nec
enim inter tantam vim armorum existimarem esse orationi
locum. Sed me recreat et reficit Cn. Pompei, sapientissimi
et iustissimi viri, consilium, qui profecto nec iustitiae suae
putaret esse, quem reum sententiis iudicum tradidisset, eun- 10
dem telis militum dedere, nec sapientiae temeritatem conci-
tatae multitudinis auctoritate publica armare. Quam ob 3.1
rem illa arma, centuriones, cohortes non periculum nobis,
sed praesidium denuntiant, neque solum ut quieto, sed
etiam ut magno animo simus hortantur, nec auxilium modo
defensioni meae verum etiam silentium pollicentur. Reli- 5
qua vero multitudo, quae quidem est civium, tota nostra est,
nec eorum quisquam quos undique intuentis, unde aliqua
fori pars aspici potest, et huius exitum iudici exspectantis
videtis, non cum virtuti Milonis favet, tum de se, de liberis
suis, de patria, de fortunis hodierno die decertari putat. 10
Vnum genus est adversum infestumque nobis eorum quos
P. Clodi furor rapinis et incendiis et omnibus exitiis publicis
pavit; qui hesterna etiam contione incitati sunt ut vobis
voce praeirent quid iudicaretis. Quorum clamor si qui
forte fuerit, admonere vos debebit ut eum civem retineatis 15
qui semper genus illud hominum clamoresque maximos prae
vestra salute neglexit. Quam ob rem adeste animis, iudices, 4.1
et timorem, si quem habetis, deponite. Nam si umquam de
bonis et fortibus viris, si umquam de bene meritis civibus
potestas vobis iudicandi fuit, si denique umquam locus
amplissimorum ordinum delectis viris datus est ut sua 5
studia erga fortis et bonos civis, quae voltu et verbis saepe
significassent, re et sententiis declararent, hoc profecto tem-
pore eam potestatem omnem vos habetis ut statuatis utrum
nos qui semper vestrae auctoritati dediti fuimus semper
miseri lugeamus an diu vexati a perditissimis civibus ali- 10
quando per vos ac per vestram fidem, virtutem sapientiamque
recreemur. Quid enim nobis duobus, iudices, laboriosius, 5.1
quid magis sollicitum, magis exercitum dici aut fingi potest,
qui spe amplissimorum praemiorum ad rem publicam
adducti metu crudelissimorum suppliciorum carere non
possumus? Equidem ceteras tempestates et procellas in 5
illis dumtaxat fluctibus contionum semper putavi Miloni
esse subeundas, quia semper pro bonis contra improbos
senserat, in iudicio vero et in eo consilio in quo ex coniunctis
ordinibus amplissimi viri iudicarent numquam existimavi
spem ullam esse habituros Milonis inimicos ad eius non 10
modo salutem exstinguendam sed etiam gloriam per talis
viros infringendam. Quamquam in hac causa iudices, 6.1
T. Anni tribunatu rebusque omnibus pro salute rei publicae
gestis ad huius criminis defensionem non abutemur. Nisi
oculis videritis insidias Miloni a Clodio esse factas, nec
deprecaturi sumus ut crimen hoc nobis propter multa prae- 5
clara in rem publicam merita condonetis, nec postulaturi
ut, quia mors P. Clodi salus vestra fuerit, idcirco eam virtuti
Milonis potius quam populi Romani felicitati adsignetis.
Sin illius insidiae clariores hac luce fuerint, tum denique
obsecrabo obtestaborque vos, iudices, si cetera amisimus, 10
hoc nobis saltem ut relinquatur, vitam ab inimicorum au-
dacia telisque ut impune liceat defendere.