CATO MAIOR DE SENECTUTE
LIBER
    'O Tite, si quid ego adiuero curamve levasso 1.1
    quae nunc te coquit et versat in pectore fixa,
    ecquid erit praemi?'
licet enim mihi versibus eisdem affari te Attice qui-
bus affatur Flamininum 'ille vir haud magna cum re, 5
sed plenus fidei'; quamquam certo scio non ut Flami-
ninum 'sollicitari te Tite, sic noctesque diesque,' novi
enim moderationem animi tui et aequitatem teque co-
gnomen non solum Athenis deportasse, sed humani-
tatem et prudentiam intellego. et tamen te suspicor 10
eisdem rebus quibus me ipsum interdum gravius com-
moveri, quarum consolatio et maior est et in aliud tem-
pus differenda. nunc autem mihi est visum de senec-
tute aliquid ad te conscribere. hoc enim onere quod
mihi commune tecum est, aut iam urgentis aut certe 15
adventantis senectutis et te et me etiam ipsum levari 2.1
volo; etsi te quidem id modice ac sapienter sicut omnia
et ferre et laturum esse certo scio. sed mihi, cum de
senectute vellem aliquid scribere, tu occurrebas dignus
eo munere quo uterque nostrum communiter uteretur. 5
mihi quidem ita iucunda huius libri confectio fuit, ut
non modo omnes absterserit senectutis molestias, sed
effecerit mollem etiam et iucundam senectutem. num-
quam igitur digne satis laudari philosophia poterit,
cui qui pareat omne tempus aetatis sine molestia pos- 10
sit degere. sed de ceteris et diximus multa et saepe 3.1
dicemus; hunc librum ad te de senectute misimus. om-
nem autem sermonem tribuimus non Tithono ut Aristo
Cius (parum enim esset auctoritatis in fabula), sed M.
Catoni seni, quo maiorem auctoritatem haberet oratio; 5
apud quem Laelium et Scipionem facimus admirantes
quod is tam facile senectutem ferat, eisque eum respon-
dentem. qui si eruditius videbitur disputare quam con-
suevit ipse in suis libris, attribuito litteris Graecis qua-
rum constat eum perstudiosum fuisse in senectute. sed 10
quid opus est plura? iam enim ipsius Catonis sermo
explicabit nostram omnem de senectute sententiam.