| ODYSSEA | |
| Cic. Fin. 5.49 | |
| o decus Argolicum, quin puppim flectis, Ulixes, | 30.1 |
| auribus ut nostros possis agnoscere cantus? | |
| nam nemo haec unquam est transvectus caerula cursu, | |
| quin prius adstiterit vocum dulcedine captus, | |
| post, variis avido satiatus pectore Musis, | 5 |
| doctior ad patrias lapsus pervenerit oras. | |
| nos grave certamen belli clademque tenemus, | |
| Graecia quam Troiae divino numine vexit, | |
| omniaque e latis rerum vestigia terris. | |
| August. C.D. 5.8 | |
| tales sunt hominum mentes, quali pater ipse | 31.1 |
| Iuppiter auctiferas lustravit lumine terras. | |
| EX FABVLIS | |
| Ex Aeschylo | |
| Cic. Tusc. 3.76 | |
| atqui, Prometheu, te hoc tenere existimo | 32.1 |
| mederi posse rationem iracundiae. | |
| * | 2a |
| siquidem qui tempestivam medicinam admovens | 3 |
| non adgravescens volnus inlidat manu. | |
| Cic. Tusc. 2.23 | |
| Titanum suboles, socia nostri sanguinis, | 33.1 |
| generata Caelo, aspicite religatum asperis | |
| vinctumque saxis, navem ut horrisono freto | |
| noctem paventes timidi adnectunt navitae. | |
| Saturnius me sic infixit Iuppiter; | 5 |
| Iovisque numen Mulciberi adscivit manus. | |
| hos ille cuneos fabrica crudeli inserens | |
| perrupit artus; qua miser sollertia | |
| transverberatus castrum hoc Furiarum incolo. | |
| iam tertio me quoque funesto die | 10 |
| tristi advolatu aduncis lacerans unguibus | |
| Iovis satelles pastu dilaniat fero. | |
| tum iecore opimo farta et satiata adfatim | |
| clangorem fundit vastum et sublime avolans | |
| pinnata cauda nostrum adulat sanguinem. | 15 |
| cum vero adesum inflatu renovatum est iecur, | |
| tum rursum taetros avida se ad pastus refert. | |
| sic hanc custodem maesti cruciatus alo, | |
| quae me perenni vivum foedat miseria. | |
| namque, ut videtis, vinclis constrictus Iovis | 20 |
| arcere nequeo diram volucrem a pectore. | |
| sic me ipse viduus pestes excipio anxias, | |
| amore mortis terminum anquirens mali. | |
| sed longe a leto numine aspellor Iovis. | |
| atque haec vetusta saeclis glomerata horridis | 25 |
| luctifica clades nostro infixa est corpori, | |
| e quo liquatae solis ardore excidunt | |
| guttae, quae saxa adsidue instillant Caucasi. |