| XVII | |
| Et merito, quoniam potui fugisse puellam, | 1.17.1 |
| nunc ego desertas alloquor alcyonas. | |
| nec mihi Cassiope salvo visura carinam, | |
| omniaque ingrato litore vota cadunt. | |
| quin etiam absenti prosunt tibi, Cynthia, venti: | 5 |
| aspice, quam saevas increpat aura minas. | |
| nullane placatae veniet fortuna procellae? | |
| haecine parva meum funus harena teget? | |
| tu tamen in melius saevas converte querelas: | |
| sat tibi sit poenae nox et iniqua vada. | 10 |
| an poteris siccis mea fata reposcere ocellis, | |
| ossaque nulla tuo nostra tenere sinu? | |
| ah pereat, quicumque rates et vela paravit | |
| primus et invito gurgite fecit iter! | |
| nonne fuit levius dominae pervincere mores | 15 |
| (quamvis dura, tamen rara puella fuit), | |
| quam sic ignotis circumdata litora silvis | |
| cernere et optatos quaerere Tyndaridas? | |
| illic si qua meum sepelissent fata dolorem, | |
| ultimus et posito staret amore lapis, | 20 |
| illa meo caros donasset funere crines, | |
| molliter et tenera poneret ossa rosa; | |
| illa meum extremo clamasset pulvere nomen, | |
| ut mihi non ullo pondere terra foret. | |
| at vos, aequoreae formosa Doride natae, | 25 |
| candida felici solvite vela choro: | |
| si quando vestras labens Amor attigit undas, | |
| mansuetis socio parcite litoribus. |