| XXVIA | |
| Vidi te in somnis fracta, mea vita, carina | 2.26a.1 |
| Ionio lassas ducere rore manus, | |
| et quaecumque in me fueras mentita fateri, | |
| nec iam umore gravis tollere posse comas, | |
| qualem purpureis agitatam fluctibus Hellen, | 5 |
| aurea quam molli tergore vexit ovis. | |
| quam timui, ne forte tuum mare nomen haberet, | |
| teque tua labens navita fleret aqua! | |
| quae tum ego Neptuno, quae tum cum Castore fratri, | |
| quaeque tibi excepi, iam dea, Leucothoë! | 10 |
| at tu vix primas extollens gurgite palmas | |
| saepe meum nomen iam peritura vocas. | |
| quod si forte tuos vidisset Glaucus ocellos, | |
| esses Ionii facta puella maris, | |
| et tibi ob invidiam Nereides increpitarent, | 15 |
| candida Nesaee, caerula Cymothoë. | |
| sed tibi subsidio delphinum currere vidi, | |
| qui, puto, Arioniam vexerat ante lyram. | |
| iamque ego conabar summo me mittere saxo, | |
| cum mihi discussit talia visa metus. | 20 |