VII
|
|
Dum tibi Cadmeae dicuntur, Pontice, Thebae
|
1.7.1
|
armaque fraternae tristia militiae,
|
|
atque, ita sim felix, primo contendis Homero
|
|
(sint modo fata tuis mollia carminibus),
|
|
nos, ut consuêmus, nostros agitamus amores,
|
5
|
atque aliquid duram quaerimus in dominam;
|
|
nec tantum ingenio quantum servire dolori
|
|
cogor et aetatis tempora dura queri.
|
|
hic mihi conteritur vitae modus, haec mea famast,
|
|
hinc cupio nomen carminis ire mei.
|
10
|
me laudent doctae solum placuisse puellae,
|
|
Pontice, et iniustas saepe tulisse minas;
|
|
me legat assidue post haec neglectus amator,
|
|
et prosint illi cognita nostra mala.
|
|
te quoque si certo puer hic concusserit arcu—
|
15
|
quo nollem nostros me violasse deos!—
|
|
longe castra tibi, longe miser agmina septem
|
|
flebis in aeterno surda iacere situ;
|
|
et frustra cupies mollem componere versum,
|
|
nec tibi subiciet carmina serus Amor.
|
20
|
tum me non humilem mirabere saepe poetam,
|
|
tunc ego Romanis praeferar ingeniis.
|
|
[nec poterunt iuvenes nostro reticere sepulcro
|
|
'ardoris nostri magne poeta iaces.']
|
|
tu cave nostra tuo contemnas carmina fastu:
|
25
|
saepe venit magno faenore tardus Amor.
|
|