| ECLOGA II | |
| Formosum pastor Corydon ardebat Alexin, | 2.1 |
| delicias domini, nec quid speraret habebat. | |
| tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos | |
| adsidue ueniebat. ibi haec incondita solus | |
| montibus et siluis studio iactabat inani: | 5 |
| 'O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? | |
| nil nostri miserere? mori me denique cogis? | |
| nunc etiam pecudes umbras et frigora captant, | |
| nunc uiridis etiam occultant spineta lacertos, | |
| Thestylis et rapido fessis messoribus aestu | 10 |
| alia serpyllumque herbas contundit olentis. | |
| at mecum raucis, tua dum uestigia lustro, | |
| sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. | |
| nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras | |
| atque superba pati fastidia? nonne Menalcan, | 15 |
| quamuis ille niger, quamuis tu candidus esses? | |
| o formose puer, nimium ne crede colori: | |
| alba ligustra cadunt, uaccinia nigra leguntur. | |
| despectus tibi sum, nec qui sim quaeris, Alexi, | |
| quam diues pecoris, niuei quam lactis abundans. | 20 |
| mille meae Siculis errant in montibus agnae; | |
| lac mihi non aestate nouum, non frigore defit. | |
| canto quae solitus, si quando armenta uocabat, | |
| Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho. | |
| nec sum adeo informis: nuper me in litore uidi, | 25 |
| cum placidum uentis staret mare. non ego Daphnin | |
| iudice te metuam, si numquam fallit imago. | |
| o tantum libeat mecum tibi sordida rura | |
| atque humilis habitare casas et figere ceruos, | |
| haedorumque gregem uiridi compellere hibisco! | 30 |
| mecum una in siluis imitabere Pana canendo | |
| (Pan primum calamos cera coniungere pluris | |
| instituit, Pan curat ouis ouiumque magistros), | |
| nec te paeniteat calamo triuisse labellum: | |
| haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? | 35 |
| est mihi disparibus septem compacta cicutis | |
| fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim, | |
| et dixit moriens: "te nunc habet ista secundum"; | |
| dixit Damoetas, inuidit stultus Amyntas. | |
| praeterea duo nec tuta mihi ualle reperti | 40 |
| capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo, | |
| bina die siccant ouis ubera; quos tibi seruo. | |
| iam pridem a me illos abducere Thestylis orat; | |
| et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra. | |
| huc ades, o formose puer: tibi lilia plenis | 45 |
| ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais, | |
| pallentis uiolas et summa papauera carpens, | |
| narcissum et florem iungit bene olentis anethi; | |
| tum casia atque aliis intexens suauibus herbis | |
| mollia luteola pingit uaccinia calta. | 50 |
| ipse ego cana legam tenera lanugine mala | |
| castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat; | |
| addam cerea pruna (honos erit huic quoque pomo), | |
| et uos, o lauri, carpam et te, proxima myrte, | |
| sic positae quoniam suauis miscetis odores. | 55 |
| rusticus es, Corydon; nec munera curat Alexis, | |
| nec, si muneribus certes, concedat Iollas. | |
| heu heu, quid uolui misero mihi? floribus Austrum | |
| perditus et liquidis immisi fontibus apros. | |
| quem fugis, a! demens? habitarunt di quoque siluas | 60 |
| Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces | |
| ipsa colat; nobis placeant ante omnia siluae. | |
| torua leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam, | |
| florentem cytisum sequitur lasciua capella, | |
| te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque uoluptas. | 65 |
| aspice, aratra iugo referunt suspensa iuuenci, | |
| et sol crescentis decedens duplicat umbras; | |
| me tamen urit amor: quis enim modus adsit amori? | |
| a, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit! | |
| semiputata tibi frondosa uitis in ulmo est: | 70 |
| quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus, | |
| uiminibus mollique paras detexere iunco? | |
| inuenies alium, si te hic fastidit, Alexin.' |