| ECLOGA V | |
| MENALCAS MOPSVS | |
| ME. Cur non, Mopse, boni quoniam conuenimus ambo, | 5.1 |
| tu calamos inflare leuis, ego dicere uersus, | |
| hic corylis mixtas inter consedimus ulmos? | |
| MO. Tu maior; tibi me est aequum parere, Menalca, | |
| siue sub incertas Zephyris motantibus umbras | 5 |
| siue antro potius succedimus. aspice, ut antrum | |
| siluestris raris sparsit labrusca racemis. | |
| ME. Montibus in nostris solus tibi certat Amyntas. | |
| MO. Quid, si idem certet Phoebum superare canendo? | |
| ME. Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidis ignis | 10 |
| aut Alconis habes laudes aut iurgia Codri. | |
| incipe: pascentis seruabit Tityrus haedos. | |
| MO. Immo haec, in uiridi nuper quae cortice fagi | |
| carmina descripsi et modulans alterna notaui, | |
| experiar: tu deinde iubeto ut certet Amyntas. | 15 |
| ME. Lenta salix quantum pallenti cedit oliuae, | |
| puniceis humilis quantum saliunca rosetis, | |
| iudicio nostro tantum tibi cedit Amyntas. | |
| sed tu desine plura, puer: successimus antro. | |
| MO. Exstinctum Nymphae crudeli funere Daphnin | 20 |
| flebant (uos coryli testes et flumina Nymphis), | |
| cum complexa sui corpus miserabile nati | |
| atque deos atque astra uocat crudelia mater. | |
| non ulli pastos illis egere diebus | |
| frigida, Daphni, boues ad flumina; nulla neque amnem | 25 |
| libauit quadripes nec graminis attigit herbam. | |
| Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones | |
| interitum montesque feri siluaeque loquuntur. | |
| Daphnis et Armenias curru subiungere tigris | |
| instituit, Daphnis thiasos inducere Bacchi | 30 |
| et foliis lentas intexere mollibus hastas. | |
| uitis ut arboribus decori est, ut uitibus uuae, | |
| ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus aruis, | |
| tu decus omne tuis. postquam te fata tulerunt, | |
| ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo. | 35 |
| grandia saepe quibus mandauimus hordea sulcis, | |
| infelix lolium et steriles nascuntur auenae; | |
| pro molli uiola, pro purpureo narcisso | |
| carduus et spinis surgit paliurus acutis. | |
| spargite humum foliis, inducite fontibus umbras, | 40 |
| pastores (mandat fieri sibi talia Daphnis), | |
| et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen: | |
| 'Daphnis ego in siluis, hinc usque ad sidera notus, | |
| formosi pecoris custos, formosior ipse.' | |
| ME. Tale tuum carmen nobis, diuine poeta, | 45 |
| quale sopor fessis in gramine, quale per aestum | |
| dulcis aquae saliente sitim restinguere riuo. | |
| nec calamis solum aequiperas, sed uoce magistrum: | |
| fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo. | |
| nos tamen haec quocumque modo tibi nostra uicissim | 50 |
| dicemus, Daphninque tuum tollemus ad astra; | |
| Daphnin ad astra feremus: amauit nos quoque Daphnis. | |
| MO. An quicquam nobis tali sit munere maius? | |
| et puer ipse fuit cantari dignus, et ista | |
| iam pridem Stimichon laudauit carmina nobis. | 55 |
| ME. Candidus insuetum miratur limen Olympi | |
| sub pedibusque uidet nubes et sidera Daphnis. | |
| ergo alacris siluas et cetera rura uoluptas | |
| Panaque pastoresque tenet Dryadasque puellas. | |
| nec lupus insidias pecori, nec retia ceruis | 60 |
| ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis. | |
| ipsi laetitia uoces ad sidera iactant | |
| intonsi montes; ipsae iam carmina rupes, | |
| ipsa sonant arbusta: 'deus, deus ille, Menalca!' | |
| sis bonus o felixque tuis! en quattuor aras: | 65 |
| ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo. | |
| pocula bina nouo spumantia lacte quotannis | |
| craterasque duo statuam tibi pinguis oliui, | |
| et multo in primis hilarans conuiuia Baccho | |
| (ante focum, si frigus erit; si messis, in umbra) | 70 |
| uina nouum fundam calathis Ariusia nectar. | |
| cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon; | |
| saltantis Satyros imitabitur Alphesiboeus. | |
| haec tibi semper erunt, et cum sollemnia uota | |
| reddemus Nymphis, et cum lustrabimus agros. | 75 |
| dum iuga montis aper, fluuios dum piscis amabit, | |
| dumque thymo pascentur apes, dum rore cicadae, | |
| semper honos nomenque tuum laudesque manebunt. | |
| ut Baccho Cererique, tibi sic uota quotannis | |
| agricolae facient: damnabis tu quoque uotis. | 80 |
| MO. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona? | |
| nam neque me tantum uenientis sibilus Austri | |
| nec percussa iuuant fluctu tam litora, nec quae | |
| saxosas inter decurrunt flumina uallis. | |
| ME. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta; | 85 |
| haec nos 'formosum Corydon ardebat Alexin', | |
| haec eadem docuit 'cuium pecus? an Meliboei?' | |
| MO. At tu sume pedum, quod, me cum saepe rogaret, | |
| non tulit Antigenes (et erat tum dignus amari), | |
| formosum paribus nodis atque aere, Menalca. | 90 |