VII
[Lycotas, Corydon]
Lycotas Lentus ab urbe venis, Corydon; vicesima certe 7.1
nox fuit, ut nostrae cupiunt te cernere silvae,
ut tua maerentes exspectant iubila tauri.
Corydon O piger, o duro non mollior axe, Lycota,
qui veteres fagos nova quam spectacula mavis 5
cernere, quae patula iuvenis deus edit harena.
Lycotas Mirabar, quae tanta foret tibi causa morandi,
cur tua cessaret taciturnis fistula silvis
et solus Stimicon caneret, pallente corymbo
quem sine te maesti et tenero donavimus haedo. 10
nam, dum lentus abes, lustravit ovilia Thyrsis,
iussit et arguta iuvenes certare cicuta.
Corydon Sit licet invictus Stimicon et praemia dives
auferat, accepto nec solum gaudeat haedo,
verum tota ferat quae lustrat ovilia Thyrsis: 15
non tamen aequabit mea gaudia; nec mihi, si quis
omnia Lucanae donet pecuaria silvae,
grata magis fuerint quam quae spectavimus urbe.
Lycotas Dic age dic, Corydon, nec nostras invidus aures
despice: non aliter certe mihi dulce loquere, 20
quam cantare soles, quotiens ad sacra vocatur
aut fecunda Pales aut pastoralis Apollo.
Corydon Vidimus in caelum trabibus spectacula textis
surgere, Tarpeium prope despectantia culmen;
emensique gradus et clivos lene iacentes 25
venimus ad sedes, ubi pulla sordida veste
inter femineas spectabat turba cathedras.
nam quaecumque patent sub aperto libera caelo,
aut eques aut nivei loca densavere tribuni.
qualiter haec patulum concedit vallis in orbem 30
et sinuata latus resupinis undique silvis
inter continuos curvatur concava montes,
sic ibi planitiem curvae sinus ambit harenae
et geminis medium se molibus alligat ovum.
quid tibi nunc referam, quae vix suffecimus ipsi 35
per partes spectare suas? sic undique fulgor
percussit. stabam defixus et ore patenti
cunctaque mirabar necdum bona singula noram,
cum mihi tum senior, lateri qui forte sinistro
iunctus erat, 'quid te stupefactum, rustice', dixit 40
'ad tantas miraris opes, qui nescius auri
sordida tecta, casas, et sola mapalia nosti?
en ego iam tremulus et vertice canus et ista
factus in urbe senex stupeo tamen omnia: certe
vilia sunt nobis quaecumque prioribus annis 45
vidimus, et sordet quidquid spectavimus olim.'
balteus en gemmis, en illita porticus auro
certatim radiant; nec non, ubi finis harenae
proxima marmoreo praebet spectacula muro,
sternitur adiunctis ebur admirabile truncis 50
et coit in rotulum, tereti qui lubricus axe
impositos subita vertigine falleret ungues
excuteretque feras. auro quoque torta refulgent
retia, quae totis in harenam dentibus exstant,
dentibus aequatis; et erat (mihi crede, Lycota, 55
si qua fides) nostro dens longior omnis aratro.
ordine quid referam? vidi genus omne ferarum,
hic niveos lepores et non sine cornibus apros,
hic raram silvis etiam, quibus editur, alcen.
vidimus et tauros, quibus aut cervice levata 60
deformis scapulis torus eminet aut quibus hirtae
iactantur per colla iubae, quibus aspera mento
barba iacet tremulisque rigent palearia saetis.
nec solum nobis silvestria cernere monstra
contigit: aequoreos ego cum certantibus ursis 65
spectavi vitulos et equorum nomine dictum,
sed deforme pecus, quod in illo nascitur amne,
qui sata riparum vernantibus irrigat undis.
a! trepidi quotiens sola discedentis harenae
vidimus inverti, ruptaque voragine terrae 70
emersisse feras; et in isdem saepe cavernis
aurea cum subito creverunt arbuta nimbo.
Lycotas O felix Corydon, quem non tremebunda senectus
impedit! o felix, quod in haec tibi saecula primos
indulgente deo demittere contigit annos! 75
nunc, tibi si propius venerandum cernere numen
fors dedit et praesens vultumque habitumque notasti,
dic age dic, Corydon, quae sit mihi forma deorum.
Corydon O utinam nobis non rustica vestis inesset:
vidissem propius mea numina! sed mihi sordes 80
pullaque paupertas et adunco fibula morsu
obfuerunt. utcumque tamen conspeximus ipsum
longius; ac, nisi me visus decepit, in uno
et Martis vultus et Apollinis esse putatur.