VII
|
|
[Lycotas, Corydon]
|
|
Lycotas Lentus ab urbe venis, Corydon; vicesima certe
|
7.1
|
nox fuit, ut nostrae cupiunt te cernere silvae,
|
|
ut tua maerentes exspectant iubila tauri.
|
|
Corydon O piger, o duro non mollior axe, Lycota,
|
|
qui veteres fagos nova quam spectacula mavis
|
5
|
cernere, quae patula iuvenis deus edit harena.
|
|
Lycotas Mirabar, quae tanta foret tibi causa morandi,
|
|
cur tua cessaret taciturnis fistula silvis
|
|
et solus Stimicon caneret, pallente corymbo
|
|
quem sine te maesti et tenero donavimus haedo.
|
10
|
nam, dum lentus abes, lustravit ovilia Thyrsis,
|
|
iussit et arguta iuvenes certare cicuta.
|
|
Corydon Sit licet invictus Stimicon et praemia dives
|
|
auferat, accepto nec solum gaudeat haedo,
|
|
verum tota ferat quae lustrat ovilia Thyrsis:
|
15
|
non tamen aequabit mea gaudia; nec mihi, si quis
|
|
omnia Lucanae donet pecuaria silvae,
|
|
grata magis fuerint quam quae spectavimus urbe.
|
|
Lycotas Dic age dic, Corydon, nec nostras invidus aures
|
|
despice: non aliter certe mihi dulce loquere,
|
20
|
quam cantare soles, quotiens ad sacra vocatur
|
|
aut fecunda Pales aut pastoralis Apollo.
|
|
Corydon Vidimus in caelum trabibus spectacula textis
|
|
surgere, Tarpeium prope despectantia culmen;
|
|
emensique gradus et clivos lene iacentes
|
25
|
venimus ad sedes, ubi pulla sordida veste
|
|
inter femineas spectabat turba cathedras.
|
|
nam quaecumque patent sub aperto libera caelo,
|
|
aut eques aut nivei loca densavere tribuni.
|
|
qualiter haec patulum concedit vallis in orbem
|
30
|
et sinuata latus resupinis undique silvis
|
|
inter continuos curvatur concava montes,
|
|
sic ibi planitiem curvae sinus ambit harenae
|
|
et geminis medium se molibus alligat ovum.
|
|
quid tibi nunc referam, quae vix suffecimus ipsi
|
35
|
per partes spectare suas? sic undique fulgor
|
|
percussit. stabam defixus et ore patenti
|
|
cunctaque mirabar necdum bona singula noram,
|
|
cum mihi tum senior, lateri qui forte sinistro
|
|
iunctus erat, 'quid te stupefactum, rustice', dixit
|
40
|
'ad tantas miraris opes, qui nescius auri
|
|
sordida tecta, casas, et sola mapalia nosti?
|
|
en ego iam tremulus et vertice canus et ista
|
|
factus in urbe senex stupeo tamen omnia: certe
|
|
vilia sunt nobis quaecumque prioribus annis
|
45
|
vidimus, et sordet quidquid spectavimus olim.'
|
|
balteus en gemmis, en illita porticus auro
|
|
certatim radiant; nec non, ubi finis harenae
|
|
proxima marmoreo praebet spectacula muro,
|
|
sternitur adiunctis ebur admirabile truncis
|
50
|
et coit in rotulum, tereti qui lubricus axe
|
|
impositos subita vertigine falleret ungues
|
|
excuteretque feras. auro quoque torta refulgent
|
|
retia, quae totis in harenam dentibus exstant,
|
|
dentibus aequatis; et erat (mihi crede, Lycota,
|
55
|
si qua fides) nostro dens longior omnis aratro.
|
|
ordine quid referam? vidi genus omne ferarum,
|
|
hic niveos lepores et non sine cornibus apros,
|
|
hic raram silvis etiam, quibus editur, alcen.
|
|
vidimus et tauros, quibus aut cervice levata
|
60
|
deformis scapulis torus eminet aut quibus hirtae
|
|
iactantur per colla iubae, quibus aspera mento
|
|
barba iacet tremulisque rigent palearia saetis.
|
|
nec solum nobis silvestria cernere monstra
|
|
contigit: aequoreos ego cum certantibus ursis
|
65
|
spectavi vitulos et equorum nomine dictum,
|
|
sed deforme pecus, quod in illo nascitur amne,
|
|
qui sata riparum vernantibus irrigat undis.
|
|
a! trepidi quotiens sola discedentis harenae
|
|
vidimus inverti, ruptaque voragine terrae
|
70
|
emersisse feras; et in isdem saepe cavernis
|
|
aurea cum subito creverunt arbuta nimbo.
|
|
Lycotas O felix Corydon, quem non tremebunda senectus
|
|
impedit! o felix, quod in haec tibi saecula primos
|
|
indulgente deo demittere contigit annos!
|
75
|
nunc, tibi si propius venerandum cernere numen
|
|
fors dedit et praesens vultumque habitumque notasti,
|
|
dic age dic, Corydon, quae sit mihi forma deorum.
|
|
Corydon O utinam nobis non rustica vestis inesset:
|
|
vidissem propius mea numina! sed mihi sordes
|
80
|
pullaque paupertas et adunco fibula morsu
|
|
obfuerunt. utcumque tamen conspeximus ipsum
|
|
longius; ac, nisi me visus decepit, in uno
|
|
et Martis vultus et Apollinis esse putatur.
|
|