| XVII | |
| Cur me querelis exanimas tuis? | 2.17.1 |
| nec dis amicum est nec mihi te prius | |
| obire, Maecenas, mearum | |
| grande decus columenque rerum. | |
| a, te meae si partem animae rapit | 5 |
| maturior vis, quid moror altera, | |
| nec carus aeque nec superstes | |
| integer? ille dies utramque | |
| ducet ruinam. non ego perfidum | |
| dixi sacramentum: ibimus, ibimus, | 10 |
| utcumque praecedes, supremum | |
| carpere iter comites parati. | |
| me nec Chimaerae spiritus igneae | |
| nec si resurgat centimanus Gyges | |
| divellet umquam: sic potenti | 15 |
| Iustitiae placitumque Parcis. | |
| seu Libra seu me Scorpios adspicit | |
| formidolosus pars violentior | |
| natalis horae seu tyrannus | |
| Hesperiae Capricornus undae, | 20 |
| utrumque nostrum incredibili modo | |
| consentit astrum: te Iovis inpio | |
| tutela Saturno refulgens | |
| eripuit volucrisque Fati | |
| tardavit alas, cum populus frequens | 25 |
| laetum theatris ter crepuit sonum: | |
| me truncus inlapsus cerebro | |
| sustulerat, nisi Faunus ictum | |
| dextra levasset, Mercurialium | |
| custos virorum. reddere victimas | 30 |
| aedemque votivam memento: | |
| nos humilem feriemus agnam. |