| Talia dicenti curarum maxima nutrix | 8.81 |
| nox intervenit, tenebrisque audacia crevit. | |
| prima quies aderat, qua curis fessa diurnis | |
| pectora somnus habet: thalamos taciturna paternos | |
| intrat et (heu facinus!) fatali nata parentem | 85 |
| crine suum spoliat praedaque potita nefanda | |
| per medios hostes (meriti fiducia tanta est) | 88 |
| pervenit ad regem; quem sic adfata paventem est: | |
| 'suasit amor facinus: proles ego regia Nisi | 90 |
| Scylla tibi trado patriaeque meosque penates; | |
| praemia nulla peto nisi te: cape pignus amoris | |
| purpureum crinem nec me nunc tradere crinem, | |
| sed patrium tibi crede caput!' scelerataque dextra | |
| munera porrexit; Minos porrecta refugit | 95 |
| turbatusque novi respondit imagine facti: | |
| 'di te summoveant, o nostri infamia saecli, | |
| orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur! | |
| certe ego non patiar Iovis incunabula, Creten, | |
| qui meus est orbis, tantum contingere monstrum.' | 100 |
| Dixit, et ut leges captis iustissimus auctor | |
| hostibus inposuit, classis retinacula solvi | |
| iussit et aeratas impelli remige puppes. | |
| Scylla freto postquam deductas nare carinas | |
| nec praestare ducem sceleris sibi praemia vidit, | 105 |
| consumptis precibus violentam transit in iram | |
| intendensque manus passis furibunda capillis | |
| 'quo fugis' exclamat 'meritorum auctore relicta, | |
| o patriae praelate meae, praelate parenti? | |
| quo fugis, inmitis, cuius victoria nostrum | 110 |
| et scelus et meritum est? nec te data munera, nec te | |
| noster amor movit, nec quod spes omnis in unum | |
| te mea congesta est? nam quo deserta revertar? | |
| in patriam? superata iacet! sed finge manere: | |
| proditione mea clausa est mihi! patris ad ora? | 115 |
| quem tibi donavi? cives odere merentem, | |
| finitimi exemplum metuunt: exponimur orbae | |
| terrarum, nobis ut Crete sola pateret. | |
| hac quoque si prohibes et nos, ingrate, relinquis, | |
| non genetrix Europa tibi est, sed inhospita Syrtis, | 120 |
| Armeniae tigres austroque agitata Charybdis. | |
| Nec Iove tu natus, nec mater imagine tauri | |
| ducta tua est: generis falsa est ea fabula! verus, | |
| [et ferus et captus nullius amore iuvencae] | |
| qui te progenuit, taurus fuit. exige poenas, | 125 |
| Nise pater! gaudete malis, modo prodita, nostris, | |
| moenia! nam, fateor, merui et sum digna perire. | |
| sed tamen ex illis aliquis, quos impia laesi, | |
| me perimat! cur, qui vicisti crimine nostro, | |
| insequeris crimen? scelus hoc patriaeque patrique est, | 130 |
| officium tibi sit! te vere coniuge digna est, | |
| quae torvum ligno decepit adultera taurum | |
| discordemque utero fetum tulit. ecquid ad aures | |
| perveniunt mea dicta tuas, an inania venti | |
| verba ferunt idemque tuas, ingrate, carinas? | 135 |
| iam iam Pasiphaen non est mirabile taurum | |
| praeposuisse tibi: tu plus feritatis habebas. | |
| me miseram! properare iubet! divulsaque remis | |
| unda sonat, mecumque simul mea terra recedit. | |
| nil agis, o frustra meritorum oblite meorum: | 140 |
| insequar invitum puppimque amplexa recurvam | |
| per freta longa trahar.' Vix dixerat, insilit undis | |
| consequiturque rates faciente cupidine vires | |
| Cnosiacaeque haeret comes invidiosa carinae. | |
| quam pater ut vidit (nam iam pendebat in aura | 145 |
| et modo factus erat fulvis haliaeetus alis), | |
| ibat, ut haerentem rostro laceraret adunco; | |
| illa metu puppim dimisit, et aura cadentem | |
| sustinuisse levis, ne tangeret aequora, visa est. | |
| pluma subit palmis: in avem mutata vocatur | 150 |
| Ciris et a tonso est hoc nomen adepta capillo. |