| Talia dicentem nervosque ad verba moventem | 10.40 |
| exsangues flebant animae; nec Tantalus undam | |
| captavit refugam, stupuitque Ixionis orbis, | |
| nec carpsere iecur volucres, urnisque vacarunt | |
| Belides, inque tuo sedisti, Sisyphe, saxo. | |
| tunc primum lacrimis victarum carmine fama est | 45 |
| Eumenidum maduisse genas, nec regia coniunx | |
| sustinet oranti nec, qui regit ima, negare, | |
| Eurydicenque vocant: umbras erat illa recentes | |
| inter et incessit passu de vulnere tardo. | |
| hanc simul et legem Rhodopeius accipit heros, | 50 |
| ne flectat retro sua lumina, donec Avernas | |
| exierit valles; aut inrita dona futura. | |
| carpitur adclivis per muta silentia trames, | |
| arduus, obscurus, caligine densus opaca, | |
| nec procul afuerunt telluris margine summae: | 55 |
| hic, ne deficeret, metuens avidusque videndi | |
| flexit amans oculos, et protinus illa relapsa est, | |
| bracchiaque intendens prendique et prendere certans | |
| nil nisi cedentes infelix arripit auras. | |
| iamque iterum moriens non est de coniuge quicquam | 60 |
| questa suo (quid enim nisi se quereretur amatam?) | |
| supremumque 'vale,' quod iam vix auribus ille | |
| acciperet, dixit revolutaque rursus eodem est. | |
| Non aliter stupuit gemina nece coniugis Orpheus, | |
| quam tria qui timidus, medio portante catenas, | 65 |
| colla canis vidit, quem non pavor ante reliquit, | |
| quam natura prior saxo per corpus oborto, | |
| quique in se crimen traxit voluitque videri | |
| Olenos esse nocens, tuque, o confisa figurae, | |
| infelix Lethaea, tuae, iunctissima quondam | 70 |
| pectora, nunc lapides, quos umida sustinet Ide. | |
| orantem frustraque iterum transire volentem | |
| portitor arcuerat: septem tamen ille diebus | |
| squalidus in ripa Cereris sine munere sedit; | |
| cura dolorque animi lacrimaeque alimenta fuere. | 75 |
| esse deos Erebi crudeles questus, in altam | |
| se recipit Rhodopen pulsumque aquilonibus Haemum. |