| Quae postquam summum tetigere iacentia tergum, | 2.201 |
| exspatiantur equi nulloque inhibente per auras | |
| ignotae regionis eunt, quaque inpetus egit, | |
| hac sine lege ruunt altoque sub aethere fixis | |
| incursant stellis rapiuntque per avia currum | 205 |
| et modo summa petunt, modo per declive viasque | |
| praecipites spatio terrae propiore feruntur, | |
| inferiusque suis fraternos currere Luna | |
| admiratur equos, ambustaque nubila fumant. | |
| corripitur flammis, ut quaeque altissima, tellus | 210 |
| fissaque agit rimas et sucis aret ademptis; | |
| pabula canescunt, cum frondibus uritur arbor, | |
| materiamque suo praebet seges arida damno. | |
| parva queror: magnae pereunt cum moenibus urbes, | |
| cumque suis totas populis incendia gentis | 215 |
| in cinerem vertunt; silvae cum montibus ardent; | |
| ardet Athos Taurusque Cilix et Tmolus et Oete | |
| et tum sicca, prius creberrima fontibus, Ide | |
| virgineusque Helicon et nondum Oeagrius Haemus: | |
| ardet in inmensum geminatis ignibus Aetne | 220 |
| Parnasosque biceps et Eryx et Cynthus et Othrys | |
| et tandem nivibus Rhodope caritura Mimasque | |
| Dindymaque et Mycale natusque ad sacra Cithaeron. | |
| nec prosunt Scythiae sua frigora: Caucasus ardet | |
| Ossaque cum Pindo maiorque ambobus Olympus | 225 |
| aeriaeque Alpes et nubifer Appenninus. | |
| Tum vero Phaethon cunctis e partibus orbem | |
| adspicit accensum nec tantos sustinet aestus | |
| ferventisque auras velut e fornace profunda | |
| ore trahit currusque suos candescere sentit; | 230 |
| et neque iam cineres eiectatamque favillam | |
| ferre potest calidoque involvitur undique fumo, | |
| quoque eat aut ubi sit, picea caligine tectus | |
| nescit et arbitrio volucrum raptatur equorum. |