| Neve foret terris securior arduus aether, | 1.151 |
| adfectasse ferunt regnum caeleste gigantas | |
| altaque congestos struxisse ad sidera montis. | |
| tum pater omnipotens misso perfregit Olympum | |
| fulmine et excussit subiecto Pelion Ossae. | 155 |
| obruta mole sua cum corpora dira iacerent, | |
| perfusam multo natorum sanguine Terram | |
| immaduisse ferunt calidumque animasse cruorem | |
| et, ne nulla suae stirpis monimenta manerent, | |
| in faciem vertisse hominum; sed et illa propago | 160 |
| contemptrix superum saevaeque avidissima caedis | |
| et violenta fuit: scires e sanguine natos. | |
| Quae pater ut summa vidit Saturnius arce, | |
| ingemit et facto nondum vulgata recenti | |
| foeda Lycaoniae referens convivia mensae | 165 |
| ingentes animo et dignas Iove concipit iras | |
| conciliumque vocat: tenuit mora nulla vocatos. | |
| Est via sublimis, caelo manifesta sereno; | |
| lactea nomen habet, candore notabilis ipso. | |
| hac iter est superis ad magni tecta Tonantis | 170 |
| regalemque domum: dextra laevaque deorum | |
| atria nobilium valvis celebrantur apertis. | |
| plebs habitat diversa locis: hac parte potentes | |
| caelicolae clarique suos posuere penates; | |
| hic locus est, quem, si verbis audacia detur, | 175 |
| haud timeam magni dixisse Palatia caeli. | |
| Ergo ubi marmoreo superi sedere recessu, | |
| celsior ipse loco sceptroque innixus eburno | |
| terrificam capitis concussit terque quaterque | |
| caesariem, cum qua terram, mare, sidera movit. | 180 |
| talibus inde modis ora indignantia solvit: | |
| 'non ego pro mundi regno magis anxius illa | |
| tempestate fui, qua centum quisque parabat | |
| inicere anguipedum captivo bracchia caelo. | |
| nam quamquam ferus hostis erat, tamen illud ab uno | 185 |
| corpore et ex una pendebat origine bellum; | |
| nunc mihi qua totum Nereus circumsonat orbem, | |
| perdendum est mortale genus: per flumina iuro | |
| infera sub terras Stygio labentia luco! | |
| cuncta prius temptanda, sed inmedicabile curae | 190 |
| ense recidendum, ne pars sincera trahatur. | |
| sunt mihi semidei, sunt, rustica numina, nymphae | |
| faunique satyrique et monticolae silvani; | |
| quos quoniam caeli nondum dignamur honore, | |
| quas dedimus, certe terras habitare sinamus. | 195 |
| an satis, o superi, tutos fore creditis illos, | |
| cum mihi, qui fulmen, qui vos habeoque regoque, | |
| struxerit insidias notus feritate Lycaon?' |