| Nescit Agenorides natam parvumque nepotem | 4.563 |
| aequoris esse deos; luctu serieque malorum | |
| victus et ostentis, quae plurima viderat, exit | 565 |
| conditor urbe sua, tamquam fortuna locorum, | |
| non sua se premeret, longisque erroribus actus | |
| contigit Illyricos profuga cum coniuge fines. | |
| iamque malis annisque graves dum prima retractant | |
| fata domus releguntque suos sermone labores, | 570 |
| 'num sacer ille mea traiectus cuspide serpens' | |
| Cadmus ait 'fuerat, tum cum Sidone profectus | |
| vipereos sparsi per humum, nova semina, dentes? | |
| quem si cura deum tam certa vindicat ira, | |
| ipse precor serpens in longam porrigar alvum.' | 575 |
| dixit, et ut serpens in longam tenditur alvum | |
| durataeque cuti squamas increscere sentit | |
| nigraque caeruleis variari corpora guttis | |
| in pectusque cadit pronus, commissaque in unum | |
| paulatim tereti tenuantur acumine crura. | 580 |
| bracchia iam restant: quae restant bracchia tendit | |
| et lacrimis per adhuc humana fluentibus ora | |
| 'accede, o coniunx, accede, miserrima' dixit, | |
| 'dumque aliquid superest de me, me tange manumque | |
| accipe, dum manus est, dum non totum occupat anguis.' | 585 |
| ille quidem vult plura loqui, sed lingua repente | |
| in partes est fissa duas, nec verba volenti | |
| sufficiunt, quotiensque aliquos parat edere questus, | |
| sibilat: hanc illi vocem natura reliquit. | |
| nuda manu feriens exclamat pectora coniunx: | 590 |
| 'Cadme, mane teque, infelix, his exue monstris! | |
| Cadme, quid hoc? ubi pes, ubi sunt umerique manusque | |
| et color et facies et, dum loquor, omnia? cur non | |
| me quoque, caelestes, in eandem vertitis anguem?' | |
| dixerat, ille suae lambebat coniugis ora | 595 |
| inque sinus caros, veluti cognosceret, ibat | |
| et dabat amplexus adsuetaque colla petebat. | |
| quisquis adest (aderant comites), terretur; at illa | |
| lubrica permulcet cristati colla draconis, | |
| et subito duo sunt iunctoque volumine serpunt, | 600 |
| donec in adpositi nemoris subiere latebras, | |
| nunc quoque nec fugiunt hominem nec vulnere laedunt | |
| quidque prius fuerint, placidi meminere dracones. |