| Lydia tota fremit, Phrygiaeque per oppida facti | 6.146 |
| rumor it et magnum sermonibus occupat orbem. | |
| ante suos Niobe thalamos cognoverat illam, | |
| tum cum Maeoniam virgo Sipylumque colebat; | |
| nec tamen admonita est poena popularis Arachnes, | 150 |
| cedere caelitibus verbisque minoribus uti. | |
| multa dabant animos; sed enim nec coniugis artes | |
| nec genus amborum magnique potentia regni | |
| sic placuere illi, quamvis ea cuncta placerent, | |
| ut sua progenies; et felicissima matrum | 155 |
| dicta foret Niobe, si non sibi visa fuisset. | |
| nam sata Tiresia venturi praescia Manto | |
| per medias fuerat divino concita motu | |
| vaticinata vias: 'Ismenides, ite frequentes | |
| et date Latonae Latonigenisque duobus | 160 |
| cum prece tura pia lauroque innectite crinem: | |
| ore meo Latona iubet.' paretur, et omnes | |
| Thebaides iussis sua tempora frondibus ornant | |
| turaque dant sanctis et verba precantia flammis. | |
| Ecce venit comitum Niobe celeberrima turba | 165 |
| vestibus intexto Phrygiis spectabilis auro | |
| et, quantum ira sinit, formosa; movensque decoro | |
| cum capite inmissos umerum per utrumque capillos | |
| constitit, utque oculos circumtulit alta superbos, | |
| 'quis furor auditos' inquit 'praeponere visis | 170 |
| caelestes? aut cur colitur Latona per aras, | |
| numen adhuc sine ture meum est? mihi Tantalus auctor, | |
| cui licuit soli superorum tangere mensas; | |
| Pleiadum soror est genetrix mea; maximus Atlas | |
| est avus, aetherium qui fert cervicibus axem; | 175 |
| Iuppiter alter avus; socero quoque glorior illo. | |
| me gentes metuunt Phrygiae, me regia Cadmi | |
| sub domina est, fidibusque mei commissa mariti | |
| moenia cum populis a meque viroque reguntur. | |
| in quamcumque domus adverti lumina partem, | 180 |
| inmensae spectantur opes; accedit eodem | |
| digna dea facies; huc natas adice septem | |
| et totidem iuvenes et mox generosque nurusque! | |
| quaerite nunc, habeat quam nostra superbia causam, | |
| nescio quoque audete satam Titanida Coeo | 185 |
| Latonam praeferre mihi, cui maxima quondam | |
| exiguam sedem pariturae terra negavit! | |
| nec caelo nec humo nec aquis dea vestra recepta est: | |
| exsul erat mundi, donec miserata vagantem | |
| "hospita tu terris erras, ego" dixit "in undis" | 190 |
| instabilemque locum Delos dedit. illa duorum | |
| facta parens: uteri pars haec est septima nostri. | |
| sum felix (quis enim neget hoc?) felixque manebo | |
| (hoc quoque quis dubitet?): tutam me copia fecit. | |
| maior sum quam cui possit Fortuna nocere, | 195 |
| multaque ut eripiat, multo mihi plura relinquet. | |
| excessere metum mea iam bona. fingite demi | |
| huic aliquid populo natorum posse meorum: | |
| non tamen ad numerum redigar spoliata duorum, | |
| Latonae turbam, qua quantum distat ab orba? | 200 |
| ite—satis pro re sacri—laurumque capillis | |
| ponite!' deponunt et sacra infecta relinquunt, | |
| quodque licet, tacito venerantur murmure numen. |