Tempestatum <imb>r<i>umque quasdam statas
|
2.105.1
|
esse causas, quasdam vero fortuitas aut adhuc rationis
|
|
inconpertae, manifestum est. quis enim aestates et
|
|
hiemes quaeque in temporibus annua vice intelleguntur
|
|
siderum motu fieri dubitet? ergo ut solis natura temperando
|
5
|
intellegitur anno, sic reliquorum quoque siderum propria
|
|
est <c>uiusque vis et ad suam cuique naturam fertilis.
|
|
alia sunt in liquorem soluti umoris fecunda, alia concreti
|
|
in pruinas aut coacti in nives aut glaciati in grandines,
|
|
alia flatus, teporis alia <a>ut vaporis, alia roris, alia rigoris.
|
10
|
nec vero haec tanta debent existimari, quanta cernuntur,
|
|
cum esse eorum nullum minus luna tam inmensae alti-
|
|
tudinis ratio declaret. igitur in suo quaeque motu naturam
|
106.1
|
suam exercent, quod manifestum Saturni maxime transitus
|
|
imbribus faciunt. nec meantium modo siderum haec vis
|
|
est, sed multorum etiam adhaerentium caelo, quotiens
|
|
errantium accessu inpulsa aut coniectu radiorum exsti-
|
5
|
mulata sunt, qualiter in suculis sentimus accidere, quas
|
|
Graeci ob id pluvio nomine appellant. quin et sua sponte
|
|
quaedam statisque temporibus, ut haedorum exortus.
|
|
arcturi vero sidus non ferme sine procellosa grandine
|
|
emergit.
|
10
|