| EX GRAECIS CONVERSA | |
| ILIAS | |
| Cic. Div. 2.63 | |
| ferte, viri, et duros animo tolerate labores, | 23.1 |
| auguris ut nostri Calchantis fata queamus | |
| scire, ratosne habeant an vanos pectoris orsus. | |
| namque omnes memori portentum mente retentant, | |
| qui non funestis liquerunt lumina fatis. | 5 |
| Argolicis primum ut vestita est classibus Aulis, | |
| quae Priamo cladem et Troiae pestemque ferebant, | |
| nos circum latices gelidos fumantibus aris | |
| aurigeris divom placantes numina tauris | |
| sub platano umbrifera, fons unde emanat aquai, | 10 |
| vidimus inmani specie tortuque draconem | |
| terribilem, Iovis ut pulsu penetraret ab ara; | |
| qui platani in ramo foliorum tegmine saeptos | |
| corripuit pullos; quos cum consumeret octo, | |
| nona super tremulo genetrix clangore volabat, | 15 |
| cui ferus inmani laniavit viscera morsu. | |
| hunc, ubi tam teneros volucris matremque peremit, | |
| qui luci ediderat genitor Saturnius idem | |
| abdidit et duro formavit tegmine saxi. | |
| nos autem timidi stantes mirabile monstrum | 20 |
| vidimus in mediis divom versarier aris. | |
| tum Calchas haec est fidenti voce locutus: | |
| 'quidnam torpentes subito obstipuistis, Achivi? | |
| nobis haec portenta deum dedit ipse creator | |
| tarda et sera nimis, sed fama ac laude perenni. | 25 |
| nam quot avis taetro mactatas dente videtis, | |
| tot nos ad Troiam belli exanclabimus annos. | |
| quae decumo cadet et poena satiabit Achivos.' | |
| edidit haec Calchas; quae iam matura videtis. | |
| Cic. Tusc. 3.63 | |
| qui miser in campis maerens errabat Aleis, | 24.1 |
| ipse suum cor edens, hominum vestigia vitans. | |
| Gel. N.A. 15.6.3 | |
| 'hic situs est vitae iam pridem lumina linquens | 25.1 |
| qui quondam Hectoreo perculsus concidit ense.' | |
| fabitur haec aliquis, mea semper gloria vivet. | |
| Cic. Div. 2.82 | |
| prospera Iuppiter his dextris fulgoribus edit | 26.1 |
| Cic. Div. 1.52 | |
| tertia te Phthiae tempestas laeta locabit | 27.1 |
| Cic. Tusc. 3.18 | |
| corque meum penitus turgescit tristibus iris, | 28.1 |
| cum decore atque omni me orbatum laude recordor. | |
| Cic. Tusc. 3.65 | |
| namque nimis multos atque omni luce cadentis | 29.1 |
| cernimus, ut nemo possit maerore vacare. | |
| quo magis est aequum tumulis mandare peremptos | |
| firmo animo et luctum lacrimis finire diurnis. |