| Abdicans reductum ob furorem | |
| Luxuriosus abdicatus furere coepit. Reductus a patre, sanatus abdicatur. | 290.pr.1 |
| DECLAMATIO | |
| Si conscius mihi, iudices, ullius culpae essem propter quam iterum | 1.1 |
| abdicarer, scitis mihi non defuisse tacendi verecundiam. Sed facile fuit | |
| prius silentium, primum quod sperabam fore exorabilem patrem, deinde | |
| quod certum erat propter quod abdicarer. Nunc intellego in multas me | |
| mitti posse suspiciones, cum expellar ab optimo patre; nec mihi ullo | 5 |
| modo poterat ignosci si offendissem statim. Tota igitur actione hoc mihi | |
| optinendum est, nihil me fecisse. | |
| Nec mihi, iudices, in animo est excusare vitam priorem, nec ut me | 2.1 |
| dicam numquam dignum fuisse abdicatione, sed ut me †putem diu | |
| fecisse† abdicatum. Illa <non> narrabo, quam indulgens mihi ab aetate | |
| prima fuerit pater, quod fortasse etiam corruperit mores meos, nec illud: | |
| error adulescentiae, haec aetatis natura. Luxuriosum putate fuisse: ego | 3.1 |
| tamen insanus <non> eram, et defendendus quidem si contradixissem. | |
| Sed perseveraturum patrem negabant propinqui: sic factum est ut | |
| dolorem silentio premerem, qui clusus atque intra cogitationes receptus | |
| abstulit mentem. Ceterum tamen (si verum velimus loqui) mutus fui. | 4.1 |
| Quas hic ego patri gratias agam? Reduxit me non sentientem; adhibuit | |
| curam, laborem. Miserum me! sanatus sum. Sacra maiorum, deos | |
| penates [non] sentiens tenui, nemo <non> gratulatus est amicorum: nunc | |
| expellor resipiscens. Felices qui possunt omni vita sua parentibus dicere: | 5 |
| 'quid feci?' Dicam tamen: 'Quid postea feci? Si luxuria intolerabile | |
| malum, ignovisti.' | |
| 'Ego' inquit 'te quoniam demens eras reduxi.' Ubi estis qui me | 5.1 |
| putabatis infelicem? Ego vero dementiae gratias ago: non quidem | |
| sollicitudinem patris sensi, sed nec abdicationem. Quid mihi cum tam | |
| veloci remedio? Pater optime, fallit ista velox medicina. Ego scio quos | |
| animi aestus intus feram. Crede, pater, iam aliquas similes rerum | 5 |
| imagines video. Redit [igitur] dementiae prior causa. Quare mihi, si non | |
| ad praesens tempus, ad futurum tamen rogandus es. Succurre, qui soles. |