Illud quoque, qua iustitia in omnibus rebus es, necesse 11.10.1.1
est te adiuuet cogitantem non iniuriam tibi factam quod
talem fratrem amisisti, sed beneficium datum quod tam diu
tibi pietate eius uti fruique licuit. Iniquus est qui muneris 2.1
sui arbitrium danti non relinquit, auidus qui non lucri
loco habet quod accepit, sed damni quod reddidit. In-
gratus est qui iniuriam uocat finem uoluptatis, stultus qui
nullum fructum esse putat bonorum nisi praesentium, qui 5
non et in praeteritis adquiescit et ea iudicat certiora quae
abierunt, quia de illis ne desinant non est timendum.
Nimis angustat gaudia sua qui eis tantummodo quae 3.1
habet ac uidet frui se putat, et habuisse eadem pro nihilo
ducit; cito enim nos omnis uoluptas relinquit, quae fluit
et transit et paene antequam ueniat aufertur. Itaque in
praeteritum tempus animus mittendus est, et quidquid 5
nos umquam delectauit reducendum ac frequenti cogita-
tione pertractandum est: longior fideliorque est memoria
uoluptatum quam praesentia. Quod habuisti ergo optimum 4.1
fratrem, in summis bonis pone: non est quod cogites quanto
diutius habere potueris, sed quam diu habueris. Rerum
natura illum tibi sicut ceteris fratres suos non mancipio
dedit sed commodauit; cum uisum est deinde repetît nec 5
tuam in eo satietatem secuta est sed suam legem. Si quis 5.1
pecuniam creditam soluisse se moleste ferat, eam praeser-
tim cuius usum gratuitum acceperit, nonne iniustus uir
habeatur? Dedit natura fratri tuo uitam, dedit et tibi:
quae suo iure usa si a quo uoluit debitum suum citius 5
exegit, non illa in culpa est, cuius nota erat condicio, sed
mortalis animi spes auida, quae subinde quid rerum natura
sit obliuiscitur nec umquam sortis suae meminit nisi cum
admonetur. Gaude itaque habuisse te tam bonum fratrem, 6.1
et usum fructumque eius, quamuis breuior uoto tuo fuerit,
boni consule. Cogita iucundissimum esse quod habuisti, hu-
manum quod perdidisti; nec enim quicquam minus inter se
consentaneum est quam aliquem moueri quod sibi talis fra- 5
ter parum diu contigerit, non gaudere quod tamen contigit.