Aristoteles ait adfectus quosdam, si quis illis bene utatur,
|
3.17.1.1
|
pro armis esse. Quod uerum foret, si uelut bellica instru-
|
|
menta sumi deponique possent induentis arbitrio: haec
|
|
arma quae Aristoteles uirtuti dat ipsa per se pugnant, non
|
|
expectant manum, et habent, non habentur. Nil aliis
|
2.1
|
instrumentis opus est, satis nos instruxit ratione natura.
|
|
Hoc dedit telum, firmum perpetuum obsequens, nec
|
|
anceps nec quod in dominum remitti posset. Non ad
|
|
prouidendum tantum, sed ad res gerendas satis est per se
|
5
|
ipsa ratio; etenim quid est stultius quam hanc ab iracundia
|
|
petere praesidium, rem stabilem ab incerta, fidelem ab
|
|
infida, sanam ab aegra? Quid quod <ad> actiones quoque,
|
3.1
|
in quibus solis opera iracundiae uidetur necessaria, multo
|
|
per se ratio fortior est? Nam cum iudicauit aliquid facien-
|
|
dum, in eo perseuerat; nihil enim melius inuentura est se
|
|
ipsa quo mutetur; ideo stat semel constitutis. Iram saepe
|
4.1
|
misericordia retro egit; habet enim non solidum robur sed
|
|
uanum tumorem uiolentisque principiis utitur, non aliter
|
|
quam qui a terra uenti surgunt et fluminibus paludibusque
|
|
concepti sine pertinacia uehementes sunt: incipit magno
|
5.1
|
impetu, deinde deficit ante tempus fatigata, et, quae nihil
|
|
aliud quam crudelitatem ac noua genera poenarum
|
|
uersauerat, cum animaduertendum est, iam [ira] fracta
|
|
lenisque est. Adfectus cito cadit, aequalis est ratio. Ceterum
|
6.1
|
etiam ubi perseuerauit ira, nonnumquam, si plures sunt
|
|
qui perire meruerunt, post duorum triumue sanguinem
|
|
occidere desinit. Primi eius ictus acres sunt: sic serpentium
|
|
uenena a cubili erepentium nocent, innoxii dentes sunt
|
5
|
cum illos frequens morsus exhausit. Ergo non paria pati-
|
7.1
|
untur qui paria commiserant, et saepe qui minus commisit
|
|
plus patitur, quia recentiori obiectus est. Et in totum
|
|
inaequalis est: modo ultra quam oportet excurrit, modo
|
|
citerius debito resistit; sibi enim indulget et ex libidine
|
5
|
iudicat et audire non uult et patrocinio non relinquit locum
|
|
et ea tenet quae inuasit et eripi sibi iudicium suum, etiam
|
|
si prauum est, non sinit.
|
|