Illud potius cogitabis, non esse irascendum erroribus. 4.10.1.1
Quid enim si quis irascatur in tenebris parum uestigia certa
ponentibus? Quid si quis surdis imperia non exaudientibus?
Quid si pueris, quod neglecto dispectu officiorum ad lusus et
ineptos aequalium iocos spectent? Quid si illis irasci uelis 5
qui aegrotant senescunt fatigantur? Inter cetera mortali-
tatis incommoda et hoc est, caligo mentium nec tantum
necessitas errandi sed errorum amor. Ne singulis irascaris, 2.1
uniuersis ignoscendum est, generi humano uenia tribuenda
est. Si irasceris iuuenibus senibusque quod peccant, irascere
infantibus: peccaturi sunt. Numquis irascitur pueris, quo-
rum aetas nondum nouit rerum discrimina? maior est 5
excusatio et iustior hominem esse quam puerum. Hac con- 3.1
dicione nati sumus, animalia obnoxia non paucioribus animi
quam corporis morbis, non quidem obtusa nec tarda, sed
acumine nostro male utentia, alter alteri uitiorum exempla:
quisquis sequitur priores male iter ingressos, quidni habeat 5
excusationem, cum publica uia errauerit? In singulos seue- 4.1
ritas imperatoris destringitur, at necessaria uenia est ubi
totus deseruit exercitus. Quid tollit iram sapientis? turba
peccantium. Intellegit quam et iniquum sit et periculosum
irasci publico uitio. 5
  Heraclitus quotiens prodierat et tantum circa se male 5.1
uiuentium, immo male pereuntium uiderat, flebat, misere-
batur omnium qui sibi laeti felicesque occurrebant, miti
animo, sed nimis inbecillo: et ipse inter deplorandos erat.
Democritum contra aiunt numquam sine risu in publico 5
fuisse; adeo nihil illi uidebatur serium eorum quae serio
gerebantur. Vbi istic irae locus est? aut ridenda omnia aut
flenda sunt.