Pugna tecum ipse: si <uis> uincere iram, non potest te illa. 5.13.1.1
Incipis uincere, si absconditur, si illi exitus non datur.
Signa eius obruamus et illam quantum fieri potest occultam
secretamque teneamus. Cum magna id nostra molestia fiet 2.1
(cupit enim exilire et incendere oculos et mutare faciem),
sed si eminere illi extra nos licuit, supra nos est. In imo
pectoris secessu recondatur, feraturque, non ferat. Immo in
contrarium omnia eius indicia flectamus: uultus remittatur, 5
uox lenior sit, gradus lentior; paulatim cum exterioribus
interiora formantur. In Socrate irae signum erat uocem 3.1
summittere, loqui parcius; apparebat tunc illum sibi obstare.
Deprendebatur itaque a familiaribus et coarguebatur, nec
erat illi exprobratio latitantis irae ingrata. Quidni gauderet
quod iram suam multi intellegerent, nemo sentiret? Sensis- 5
sent autem, nisi ius amicis obiurgandi se dedisset, sicut ipse
sibi in amicos sumpserat. Quanto magis hoc nobis faciendum 4.1
est! Rogemus amicissimum quemque ut tunc maxime liber-
tate aduersus nos utatur cum minime illam pati poterimus,
nec adsentiatur irae nostrae; contra [nos] potens malum et
apud nos gratiosum, dum consipimus, dum nostri sumus, 5
aduocemus. Qui uinum male ferunt et ebrietatis suae 5.1
temeritatem ac petulantiam metuunt, mandant suis ut e
conuiuio auferantur; intemperantiam in morbo suam ex-
perti parere ipsis in aduersa ualetudine uetant. Optimum 6.1
est notis uitiis inpedimenta prospicere et ante omnia ita
componere animum ut etiam grauissimis rebus subitisque
concussus iram aut non sentiat aut magnitudine inopinatae
iniuriae exortam in altum retrahat nec dolorem suum pro- 5
fiteatur. Id fieri posse apparebit, si pauca ex turba ingenti 7.1
exempla protulero, ex quibus utrumque discere licet, quan-
tum mali habeat ira ubi hominum praepotentium potestate
tota utitur, quantum sibi imperare possit ubi metu maiore
compressa est. 5