| Nullo magis Caesarem Augustum demeruit et ad | 2.25.1.1 |
| alia inpetranda facilem sibi reddidit Furnius, quam | |
| quod, cum patri Antonianas partes secuto veniam in- | |
| petrasset, dixit: 'Hanc unam, Caesar, habeo iniuriam | |
| tuam: effecisti, ut et viverem et morerer ingratus.' | 5 |
| Quid est tam grati animi, quam nullo modo sibi satis | |
| facere, quam ne ad spem quidem exaequandi umquam | |
| beneficii accedere? His atque eiusmodi vocibus id | 2.1 |
| agamus, ut voluntas nostra non lateat, sed aperiatur | |
| et luceat. Verba cessent licet: si, quemadmodum debe- | |
| mus, adfecti sumus, conscientia eminebit in voltu. Qui | 3.1 |
| gratus futurus est, statim, dum accipit, de reddendo | |
| cogitet. Chrysippus quidem ait illum velut in certamen | |
| cursus conpositum et carceribus inclusum opperiri debere | |
| tempus suum, ad quod velut dato signo prosiliat; et | 5 |
| quidem magna illi contentione opus est, magna celeri- | |
| tate, ut consequatur antecedentem. | |
| Videndum est nunc, quid maxime faciat ingratos. | 26.1.1 |
| Facit aut nimius sui suspectus et insitum mortalitati | |
| vitium se suaque mirandi aut aviditas aut invidia. | |
| Incipiamus a primo. Nemo non benignus est sui | 2.1 |
| iudex; inde est, ut omnia meruisse se existimet et in | |
| solutum accipiat nec satis suo pretio se aestimatum | |
| putet. 'Hoc mihi dedit, sed quam sero, sed post quot | |
| labores? quanto consequi plura potuissem, si illum | 5 |
| aut illum ita me colere maluissem? non hoc spera- | |
| veram; in turbam coniectus sum; tam exiguo dignum | |
| me iudicavit? honestius praeteriri fuit.' Cn. Lentulus | 27.1.1 |
| augur, divitiarum maximum exemplum, ante quam illum | |
| libertini pauperem facerent, hic, qui quater miliens | |
| sestertium suum vidit (proprie dixi; nihil enim amplius | |
| quam vidit), ingenii fuit sterilis, tam pusilli quam | 5 |
| animi. Cum esset avarissimus, nummos citius emitte- | |
| bat quam verba: tanta illi inopia erat sermonis. Hic | 2.1 |
| cum omnia incrementa sua divo Augusto deberet, ad | |
| quem adtulerat paupertatem sub onere nobilitatis labo- | |
| rantem, princeps iam civitatis et pecunia et gratia sub- | |
| inde <de> Augusto solebat queri dicens a studiis se ab- | 5 |
| ductum; nihil tantum in se congestum esse, quantum | |
| perdidisset relicta eloquentia. At illi inter alia hoc | |
| quoque divus Augustus praestiterat, quod illum derisu | |
| et labore inrito liberaverat. |