| LIBER II | |
| Ut de clementia scriberem, Nero Caesar, una me | 2.1.1.1 |
| vox tua maxime conpulit, quam ego non sine ad- | |
| miratione et, cum diceretur, audisse memini et deinde | |
| aliis narrasse, vocem generosam, magni animi, magnae | |
| lenitatis, quae non conposita nec alienis auribus data | 5 |
| subito erupit et bonitatem tuam cum fortuna tua | |
| litigantem in medium adduxit. Animadversurus in | 2.1 |
| latrones duos Burrus praefectus tuus, vir egregius et | |
| tibi principi natus, exigebat a te, scriberes, in quos | |
| et ex qua causa animadverti velles; hoc saepe dilatum | |
| ut aliquando fieret, instabat. Invitus invito cum | 5 |
| chartam protulisset traderetque, exclamasti: 'Vellem | |
| litteras nescirem!' O dignam vocem, quam audirent | 3.1 |
| omnes gentes, quae Romanum imperium incolunt quae- | |
| que iuxta iacent dubiae libertatis quaeque se contra | |
| viribus aut animis adtollunt! O vocem in contionem | |
| omnium mortalium mittendam, in cuius verba prin- | 5 |
| cipes regesque iurarent! O vocem publica generis | |
| humani innocentia dignam, cui redderetur antiquum | |
| illud saeculum! Nunc profecto consentire decebat | 4.1 |
| ad aequum bonumque expulsa alieni cupidine, ex | |
| qua omne animi malum oritur, pietatem integrita- | |
| temque cum fide ac modestia resurgere et vitia diu- | |
| turno abusa regno dare tandem felici ac puro sae- | 5 |
| culo locum. | |
| Futurum hoc, Caesar, ex magna parte sperare et | 2.1.1 |
| confidere libet. Tradetur ista animi tui mansuetudo | |
| diffundeturque paulatim per omne imperii corpus, et | |
| cuncta in similitudinem tuam formabuntur. A capite | |
| bona valetudo: inde omnia vegeta sunt atque erecta | 5 |
| aut languore demissa, prout animus eorum vivit aut | |
| marcet. Erunt cives, erunt socii digni hac bonitate, | |
| et in totum orbem recti mores revertentur; parcetur | |
| ubique manibus tuis. Diutius me morari hic patere, | 2.1 |
| non ut blandum auribus tuis (nec enim hic mihi mos | |
| est; maluerim veris offendere quam placere adulando); | |
| quid ergo est? praeter id, quod bene factis dictisque | |
| tuis quam familiarissimum esse te cupio, ut, quod | 5 |
| nunc natura et inpetus est, fiat iudicium, illud mecum | |
| considero multas voces magnas, sed detestabiles, in | |
| vitam humanam pervenisse celebresque volgo ferri, ut | |
| illam: 'oderint, dum metuant', quoi Graecus versus | |
| similis est, qui se mortuo terram misceri ignibus | 10 |
| iubet, et alia huius notae. Ac nescio quomodo ingenia | 3.1 |
| <in> inmani et invisa materia secundiore <ore> expresserunt | |
| sensus vehementes et concitatos; nullam adhuc vocem | |
| audii ex bono lenique animosam. Quid ergo est? ut | |
| raro, invitus et cum magna cunctatione, ita aliquando | 5 |
| scribas necesse est istud, quod tibi in odium litteras | |
| adduxit, sed, sicut facis, cum magna cunctatione, cum | |
| multis dilationibus. |