| SENECA LVCILIO SVO SALVTEM | |
| Cresco et exulto et discussa senectute recalesco quotiens | 34.1.1 |
| ex iis quae agis ac scribis intellego quantum te ipse—nam | |
| turbam olim reliqueras—superieceris. Si agricolam arbor ad | |
| fructum perducta delectat, si pastor ex fetu gregis sui capit | |
| voluptatem, si alumnum suum nemo aliter intuetur quam ut | 5 |
| adulescentiam illius suam iudicet, quid evenire credis iis | |
| qui ingenia educaverunt et quae tenera formaverunt adulta | |
| subito vident? Adsero te mihi; meum opus es. Ego cum | 2.1 |
| vidissem indolem tuam, inieci manum, exhortatus sum, | |
| addidi stimulos nec lente ire passus sum sed subinde incitavi; | |
| et nunc idem facio, sed iam currentem hortor et invicem | |
| hortantem. 'Quid illud?' inquis 'adhuc volo.' In hoc pluri- | 3.1 |
| mum est, non sic quomodo principia totius operis dimi- | |
| dium occupare dicuntur. Ista res animo constat; itaque pars | |
| magna bonitatis est velle fieri bonum. Scis quem bonum | |
| dicam? perfectum, absolutum, quem malum facere nulla | 5 |
| vis, nulla necessitas possit. Hunc te prospicio, si persevera- | 4.1 |
| veris et incubueris et id egeris ut omnia facta dictaque tua | |
| inter se congruant ac respondeant sibi et una forma percussa | |
| sint. Non est huius animus in recto cuius acta discordant. | |
| Vale. | 5 |