SENECA LVCILIO SVO SALVTEM
  Librorum istic inopiam esse quereris. Non refert quam 45.1.1
multos sed quam bonos habeas: lectio certa prodest, varia
delectat. Qui quo destinavit pervenire vult unam sequatur
viam, non per multas vagetur: non ire istuc sed errare est.
'Vellem' inquis '<non> magis consilium mihi quam libros 2.1
dares.' Ego vero quoscumque habeo mittere paratus sum et
totum horreum excutere; me quoque isto, si possem, trans-
ferrem, et nisi mature te finem officii sperarem inpetraturum,
hanc senilem expeditionem indixissem mihi nec me Charyb- 5
dis et Scylla et fabulosum istud fretum deterrere potuissent.
Tranassem ista, non solum traiecissem, dummodo te con-
plecti possem et praesens aestimare quantum animo crevisses.
  Ceterum quod libros meos tibi mitti desideras, non magis 3.1
ideo me disertum puto quam formonsum putarem si imagi-
nem meam peteres. Indulgentiae scio istud esse, non iudicî;
et si modo iudicî est, indulgentia tibi inposuit. Sed quales- 4.1
cumque sunt, tu illos sic lege tamquam verum quaeram adhuc,
non sciam, et contumaciter quaeram. Non enim me cuiquam
emancipavi, nullius nomen fero; multum magnorum virorum
iudicio credo, aliquid et meo vindico. Nam illi quoque non 5
inventa sed quaerenda nobis reliquerunt, et invenissent for-
sitan necessaria nisi et supervacua quaesissent. Multum illis 5.1
temporis verborum cavillatio eripuit, captiosae disputationes
quae acumen inritum exercent. Nectimus nodos et ambiguam
significationem verbis inligamus ac deinde dissolvimus: tan-
tum nobis vacat? iam vivere, iam mori scimus? Tota illo 5
mente pergendum est ubi provideri debet ne res nos, non
verba decipiant. Quid mihi vocum similitudines distinguis, 6.1
quibus nemo umquam nisi dum disputat captus est? Res
fallunt: illas discerne. Pro bonis mala amplectimur; optamus
contra id quod optavimus; pugnant vota nostra cum votis,
consilia cum consilis. Adulatio quam similis est amicitiae! 7.1
Non imitatur tantum illam sed vincit et praeterit; apertis ac
propitiis auribus recipitur et in praecordia ima descendit, eo
ipso gratiosa quo laedit: doce quemadmodum hanc similitu-
dinem possim dinoscere. Venit ad me pro amico blandus 5
inimicus; vitia nobis sub virtutum nomine obrepunt: temeri-
tas sub titulo fortitudinis latet, moderatio vocatur ignavia,
pro cauto timidus accipitur. In his magno periculo erramus:
his certas notas inprime. Ceterum qui interrogatur an cornua 8.1
habeat non est tam stultus ut frontem suam temptet, nec
rursus tam ineptus aut hebes ut nesciat <nisi> tu illi subtilis-
sima collectione persuaseris. Sic ista sine noxa decipiunt quo-
modo praestigiatorum acetabula et calculi, in quibus me 5
fallacia ipsa delectat. Effice ut quomodo fiat intellegam:
perdidi lusum. Idem de istis captionibus dico (quo enim
nomine potius sophismata appellem?): nec ignoranti nocent
nec scientem iuvant.
  Si utique vis verborum ambiguitates diducere, hoc nos 9.1
doce, beatum non eum esse quem vulgus appellat, ad quem
pecunia magna confluxit, sed illum cui bonum omne in
animo est, erectum et excelsum et mirabilia calcantem, qui
neminem videt cum quo se commutatum velit, qui hominem 5
ea sola parte aestimat qua homo est, qui natura magistra
utitur, ad illius leges componitur, sic vivit quomodo illa
praescripsit; cui bona sua nulla vis excutit, qui mala in
bonum vertit, certus iudicii, inconcussus, intrepidus; quem
aliqua vis movet, nulla perturbat; quem fortuna, cum quod 10
habuit telum nocentissimum vi maxima intorsit, pungit, non
vulnerat, et hoc raro; nam cetera eius tela, quibus genus
humanum debellatur, grandinis more dissultant, quae in-
cussa tectis sine ullo habitatoris incommodo crepitat ac
solvitur. Quid me detines in eo quem tu ipse pseudomenon 10.1
appellas, de quo tantum librorum compositum est? Ecce
tota mihi vita mentitur: hanc coargue, hanc ad verum, si
acutus es, redige. Necessaria iudicat quorum magna pars
supervacua est; etiam quae non est supervacua nihil in se 5
momenti habet in hoc, ut possit fortunatum beatumque
praestare. Non enim statim bonum est, si quid necessarium
est: aut proicimus bonum, si hoc nomen pani et polentae
damus et ceteris sine quibus vita non ducitur. Quod bonum 11.1
est utique necessarium est: quod necessarium est non utique
bonum est, quoniam quidem necessaria sunt quaedam eadem-
que vilissima. Nemo usque eo dignitatem boni ignorat ut
illud ad haec in diem utilia demittat. Quid ergo? non eo 12.1
potius curam transferes, ut ostendas omnibus magno tem-
poris inpendio quaeri supervacua et multos transisse vitam
dum vitae instrumenta conquirunt? Recognosce singulos,
considera universos: nullius non vita spectat in crastinum. 5
Quid in hoc sit mali quaeris? infinitum. Non enim vivunt 13.1
sed victuri sunt: omnia differunt. Etiamsi adtenderemus,
tamen nos vita praecurreret; nunc vero cunctantes quasi
aliena transcurrit et ultimo die finitur, omni perit.
  Sed ne epistulae modum excedam, quae non debet sini- 5
stram manum legentis inplere, in alium diem hanc litem cum
dialecticis differam nimium subtilibus et hoc solum curan-
tibus, non et hoc. Vale.