| Andromacha Quid, maesta Phrygiae turba, laceratis comas | 409 |
| miserumque tunsae pectus effuso genas | 410 |
| fletu rigatis? leuia perpessae sumus, | |
| si flenda patimur. Ilium uobis modo, | |
| mihi cecidit olim, cum ferus curru incito | |
| mea membra raperet et graui gemeret sono | |
| Peliacus axis pondere Hectoreo tremens. | 415 |
| tunc obruta atque euersa quodcumque accidit | |
| torpens malis rigensque sine sensu fero. | |
| Iam erepta Danais coniugem sequerer meum, | |
| nisi hic teneret: hic meos animos domat | |
| morique prohibet; cogit hic aliquid deos | 420 |
| adhuc rogare, tempus aerumnae addidit. | |
| hic mihi malorum maximum fructum abstulit, | |
| nihil timere: prosperis rebus locus | |
| ereptus omnis, dura qua ueniant habent. | |
| miserrimum est timere, cum speres nihil. | 425 |
| Senex Quis te repens commouit afflictam metus? | |
| An. Exoritur aliquod maius ex magno malum. | |
| nondum ruentis Ilii fatum stetit. | |
| Sen. Et quas reperiet, ut uelit, clades deus? | |
| An. Stygis profundae claustra et obscuri specus | 430 |
| laxantur et, ne desit euersis metus, | |
| hostes ab imo conditi Dite exeunt— | |
| solisne retro peruium est Danais iter? | |
| certe aequa mors est!—turbat atque agitat Phrygas | |
| communis iste terror; hic proprie meum | 435 |
| exterret animum, noctis horrendae sopor. | |
| Sen. Quae uisa portas? effer in medium metus. | |
| An. Partes fere nox alma transierat duas | |
| clarumque septem uerterant stellae iugum; | |
| ignota tandem uenit afflictae quies | 440 |
| breuisque fessis somnus obrepsit genis, | |
| si somnus ille est mentis attonitae stupor: | |
| cum subito nostros Hector ante oculos stetit, | |
| non qualis ultro bella in Argiuos ferens | |
| Graias petebat facibus Idaeis rates, | 445 |
| nec caede multa qualis in Danaos furens | |
| uera ex Achille spolia simulato tulit; | |
| non ille uultus flammeum intendens iubar, | |
| sed fessus ac deiectus et fletu grauis | |
| similisque nostro, squalida obtectus coma. | 450 |
| iuuat tamen uidisse. tum quassans caput: | |
| 'dispelle somnos' inquit 'et natum eripe, | |
| o fida coniunx: lateat, haec una est salus. | |
| omitte fletus—Troia quod cecidit gemis? | |
| utinam iaceret tota. festina, amoue | 455 |
| quocumque nostrae paruulam stirpem domus.' | |
| mihi gelidus horror ac tremor somnum excutit, | |
| oculosque nunc huc pauida, nunc illuc ferens | |
| oblita nati misera quaesiui Hectorem: | |
| fallax per ipsos umbra complexus abit. | 460 |