| DE FIDE PVBLICA | |
| Cuius imagine ante oculos posita uenerabile fidei | 6.6.pr.1 |
| numen dexteram suam, certissimum salutis humanae | |
| pignus, ostentat. quam semper in nostra ciuitate | |
| uiguisse et omnes gentes senserunt et nos paucis | |
| exemplis recognoscamus. | 5 |
| Cum Ptolomaeus rex tutorem populum Ro- | 1.1 |
| manum filio reliquisset, senatus M. Aemilium Lepi- | |
| dum pontificem maximum, bis consulem, ad pueri | |
| tutelam gerendam Alexandriam misit, amplissimique | |
| et integerrimi uiri sanctitatem rei publicae usibus et | 5 |
| sacris operatam externae procurationi uacare uoluit, | |
| ne fides ciuitatis nostrae frustra petita existimaretur. | |
| cuius beneficio regia incunabula conseruata pariter | |
| ac decorata incertum Ptolomaeo reddiderunt patrisne | |
| fortuna magis an tutorum maiestate gloriari deberet. | 10 |
| Speciosa illa quoque Romana fides. ingenti | 2.1 |
| Poenorum classe circa Siciliam deuicta duces eius | |
| fractis animis consilia petendae pacis agitabant. quo- | |
| rum Hamilcar ire se ad consules negabat audere, ne | |
| eodem modo catenae sibi inicerentur, quo ab ipsis | 5 |
| Cornelio Asinae consuli fuerant iniectae. Hanno | |
| autem, certior Romani animi aestimator, nihil tale | |
| timendum ratus maxima cum fiducia ad conloquium | |
| eorum tetendit. apud quos cum de fine belli ageret, | |
| et tribunus militum ei dixisset posse illi merito eue- | 10 |
| nire quod Cornelio accidisset, uterque consul tri- | |
| buno tacere iusso 'isto te' inquit 'metu, Hanno, fides | |
| ciuitatis nostrae liberat'. claros illos fecerat tantum | |
| hostium ducem uincire potuisse, sed multo clariores | |
| fecit noluisse. | 15 |
| Aduersus eosdem hostes parem fidem in iure | 3.1 |
| legationis tuendo patres conscripti exhibuere: M. | |
| enim Aemilio Lepido, L. Flaminio consulibus L. Mi- | |
| nucium et L. Manlium Karthaginiensium legatis, quia | |
| manus his attulerant, per fetiales <a M.> Claudio prae- | 5 |
| tore dedendos curauerunt. se tunc senatus, non eos, | |
| quibus hoc praestabatur, aspexit. | |
| Cuius exemplum superior Africanus secutus, | 4.1 |
| cum onustam multis et inlustribus Karthaginiensium | |
| uiris nauem in suam potestatem redegisset, inuiola- | |
| tam dimisit, quia se legatos ad eum missos dicebant, | |
| tametsi manifestum erat illos uitandi praesentis pe- | 5 |
| riculi gratia falsum legationis nomen amplecti, ut | |
| Romani imperatoris potius decepta fides quam frustra | |
| implorata iudicaretur. | |
| Repraesentemus etiam illud senatus nullo modo | 5.1 |
| praetermittendum opus. legatos ab urbe Apollonia | |
| Romam missos Q. Fabius, Cn. Apronius aedili<cii> | |
| orta contentione pulsauerunt. quod ubi conperit, | |
| continuo eos per fetiales legatis de<di>dit quaestorem- | 5 |
| que cum his Brundisium ire iussit, ne quam in iti- | |
| nere a cognatis deditorum iniuriam acciperent. illam | |
| curiam mortalium quis concilium ac non Fidei tem- | |
| plum dixerit? quam ut ciuitas nostra semper be- | |
| nignam praestitit, ita in sociorum quoque animis | 10 |
| constantem recognouit. |