| I.iii | |
| Palaestra Nimio hóminum fortunaé minus miseraé memorantur, | 185 |
| * * experiundo iis datur acerbum. | |
| * * hoc deo cómplacitumst, me hoc órnatu ornatam ín incertas | |
| regiónes timidam eiéctam. | |
| hancíne ego ad rem natam <ésse me> miserám memorábo? | |
| hancíne ego partem cápio ob píetatem praecípuam? | 190 |
| nam hóc mi haud labórist, labórem hunc potíri, | |
| si érga paréntem aut deós me impiávi; | |
| sed íd si paráte curávi ut cavérem, | |
| tum hóc mi indecóre, iníque, inmodéste | |
| datis, dí; nam quid habebúnt sibi signi ímpii posthac, | 195 |
| si ad húnc modum est innóxiis honór apud vos? | |
| nam mé si sciam <ín vos> fecísse aut paréntis | |
| sceléste, minus me míserer; | 197a |
| sed eríle scelus me sóllicitat, eiús me impietas mále habet. | 198 |
| ís navem atque ómnia pérdidit ín mari: | |
| haéc bonorum éius sunt réliquiae; étiam quae simul | 200 |
| vécta mecum ín scaphast, éxcidit. égo nunc sola sum. | |
| quaé mihi sí foret sálva saltém, labor | |
| lénior ésset hic mi éius opera. | |
| nunc quám spem aut opem aút consilí quid capéssam? | |
| ita híc sola sólis locis compotita sum. | 205 |
| hic sáxa sunt, hic máre sonat, | |
| neque quísquam homo mihi obviám venit. | 206a |
| * * * | |
| hóc quod indúta sum, summae opes óppido, | 207 |
| néc cibo néc loco técta quo sím scio: | |
| quaé mihist spés, qua me vívere velim? | |
| néc loci gnára sum, néc vidi aut híc fui. | 210 |
| sáltem aliquém velim quí mihi ex hís locis | |
| aút viam aut sémitam mónstret, ita nunc | |
| hác an illác eam, incérta sum cónsili; | |
| néc prope usquam híc quidem cúltum agrum cónspicor. | |
| álgor, errór, pavor, me ómnia tenent. | 215 |
| haéc parentés mei haud scítis miseri, | |
| me núnc miseram esse ita utí sum. | 216a |
| líbera ego prognáta fui máxume, nequíquam fui. | 217 |
| nunc quí minus servio, quám si servá forem náta? | |
| neque quícquam umquam illis prófuit qui mé sibi eduxérunt. |