| II.i | |
| Lysiteles Multás res simítu in meó corde vórso, | 223 |
| multum ín cogitándo dolórem indipíscor: | |
| egomét me coquo ét macero ét defetígo, | 225 |
| magíster mihi éxercitór animus núnc est. | |
| sed hóc non liquét neque satís cogitátumst, | |
| utrám potius hárum mihi ártem expetéssam, | |
| utram aétati agúndae arbitrér firmiórem: | |
| amórin med án rei opsequí potius pár sit, | 230 |
| utra ín parte plús sit volúptatis vítae | |
| ad aetatem agundam. | |
| de hac ré mihi satis haú liquet; nisi hóc sic faciam, opínor, | |
| ut utrámque rem simul éxputem, iudéx sim reusque ad eám rem. | |
| ita fáciam, ita placet; omniúm primum | 235 |
| Amóris artis eloquar quem ad modum expediant. | |
| numquam Ámor quemquam nisi cúpidum hominem | |
| postulát se in plagas conícere: | |
| eos cúpit, eos consectátur; | 238a |
| súbdole [blanditur] ab re cónsulit, | 239 |
| blandíloquentulus, harpagó, mendax, | 239a |
| cuppés, avarus, élegans, despoliator, | 240 |
| latebrícolarum hominum córruptor, | 240a |
| [blandus] inops célatum indagátor. | 241 |
| nam quí amat quod amat quom éxtemplo | 241a |
| saviís sagittatis pérculsust, | 242 |
| ílico rés foras lábitur, líquitur. | |
| 'dá mihi hoc, mél meum, sí me amas, si aúdes'. | |
| ibi ille cuculus: 'ocelle mi, fiat: | 245 |
| ét istuc et si ámplius vís dari, dábitur.' | |
| ibi ílla pendentém ferit: iam amplius orat; | |
| nón satis id ést mali, ni ámplius étiam, | |
| quód ecbibit, quód comest, quód facit súmpti. | |
| nóx datur: dúcitur fámilia tóta, | 250 |
| véstiplica, unctor, auri custos, flabelliferae, sandaligerulae, | |
| cantrices, cistellatrices, nuntii, renuntii, | |
| raptóres panis et peni; | |
| fit ípse, dum illis comis est, inóps amator. | |
| haec égo quom ago cúm meo animo ét recolo, | 255 |
| ubi quí eget, quam preti sít parvi: | |
| apagé te, Amor, nón places níl te utor; | |
| quamquam íllud est dúlce, esse ét bibere, | |
| Amór amara dát tamen, satis quod aegre sit: | |
| fugit fórum, fugitat suos cógnatos, | 260 |
| fugat ípsus se ab suo cóntutu, | |
| neque eúm sibi amicum vólunt dici. | |
| millé modis, Amor, ignórandu's, | |
| procul abhibendu's atque abstandu's, | |
| nam qui ín amorem praecípitavit, | 265 |
| peiús perit quasi saxó saliat: | |
| apagé te, Amor, tuas res tíbi habeto, | |
| Amor, míhi amicus ne fúas umquam; | |
| sunt támen quos miseros máleque habeas, | |
| quos tíbi obnoxios fecísti. | 270 |
| certúmst ad frugem adplicáre animum, | |
| quamquam íbi labos grandis cápitur. | |
| boni síbi haec expetúnt, rem, fídem, honorem, | |
| gloriam ét gratiam: hoc probis prétiumst. | |
| eo míhi magis lubet cum próbis potius | 275 |
| quam cum ímprobis vivere vánidicis. | 275a |