| IV.x | |
| Evcl. Quís homo hic loquitur? Lyc. Égo sum miser. Evcl. Immo égo sum, et misere pérditus, | 731 |
| cui tanta mala maestitudoque optigit. Lyc. Animo bono es. | |
| Evcl. Quo, obsecro, pacto esse possum? L. Quia istuc facinus, quod tuom | |
| sollicitat animum, id ego feci et fateor. Evcl. Quid ego ex te audio? | |
| Lyc. Id quod verumst. E. Quid ego <de te> commerui, adulescens, mali, | 735 |
| quam ob rem ita faceres meque meosque perditum ires liberos? | |
| Lyc. Deus impulsor mihi fuit, is me ád illam inlexit. Evcl. Quo modo? | |
| Lyc. Fateor peccavisse ét me culpam commeritum scio; | |
| id adeo te oratum advenio ut animo aequo ignoscas mihi. | |
| Evcl. Cur id ausu's facere, ut id quod non tuom esset tangeres? | 740 |
| Lyc. Quid vis fieri? factum est illud: fieri infectum non potest. | |
| deos credo voluisse; nam ni vellent, non fieret, scio. | |
| Evcl. At ego deos credo voluisse ut ápud me te in nervo enicem. | |
| Lyc. Ne ístuc dixis. Evcl. Quid tibi ergo meam me invito tactiost? | |
| Lyc. Quia vini vitio atque amoris feci. Evcl. Homo audacissime, | 745 |
| cum istacin te oratione huc ad me adire ausum, impudens! | |
| nam si istuc ius est ut tu istuc excusare possies, | |
| luci claro deripiamus aurum matronis palam, | |
| post id si prehensi simus, excusemus ebrios | |
| nos fecisse amoris causa. nimis vilest vinum atque amor, | 750 |
| si ebrio atque amanti impune facere quod lubeat licet. | |
| Lyc. Quin tibi ultro supplicatum venio ob stultitiam meam. | |
| Evcl. Non mi homines placent qui quando male fecerunt purigant. | |
| tu illam scibas non tuam esse: non attactam oportuit. | |
| Lyc. Ergo quia sum tangere ausus, haud causificor quin eam | 755 |
| ego habeam potissimum. Evcl. Tun habeas me invito meam? | |
| Lyc. Haud te invito postulo; sed meam esse oportere arbitror. | |
| quin tu iam invenies, inquam, meam illam esse oportere, Euclio. | |
| Evcl. Iam quidem hercle te ad praetorem rapiam et tibi scribam dicam, | |
| nisi refers. Lyc. Quid tibi ego referam? Evcl. Quod surripuisti meum. | 760 |
| Lyc. Surripui ego tuom? unde? aut quid id est? E. Ita te amabit Iuppiter, | |
| ut tu nescis. Lyc. Nisi quidem tu mihi quid quaeras dixeris. | |
| Evcl. Aulam auri, inquam, te reposco, quam tu confessu's mihi | |
| te abstulisse. Lyc. Neque edepol ego dixi neque feci. Evcl. Negas? | |
| Lyc. Pernego immo. nam neque ego aurum neque istaec aula quae siet | 765 |
| scio nec novi. Evcl. Illam, ex Silvani luco quam abstuleras, cedo. | |
| i, refer. dimidiam tecum potius partem dividam. | |
| tam etsi fur mihi es, molestus non ero. i vero, refer. | |
| Lyc. Sanus tu non es qui furem me voces. ego te, Euclio, | |
| dé alia re rescivisse censui, quod ad me attinet; | 770 |
| † magna est res quam ego tecum otiose, si otium est, cupio loqui. | |
| Evcl. Dic bona fide: tu id aurum non surripuisti? Lyc. Bona. | |
| E. Neque <eum> scis qui abstulerit? L. Istuc quoque bona. E. Atque id si scies | |
| qui abstulerit, mihi indicabis? Lyc. Faciam. Evcl. Neque partem tibi | |
| ab eo qui habet indipisces neque furem excipies? Lyc. Ita. | 775 |
| Evcl. Quid <si> fallis? Lyc. Tum me faciat quod volt magnus Iuppiter. | |
| Evcl. Sat habeo. age nunc loquere quid vis. Lyc. Si me novisti minus, | |
| génere quo sim gnátus: hic mihi ést Megadorus avonculus, | |
| meus pater fuit Antímachus, ego vocor Lyconides, | |
| mater est Eunomia. Evcl. Novi genus. nunc quid vis? id volo | 780 |
| noscere. Lyc. Filiam ex te tú habes. Evcl. Immo éccillam domi. | |
| Lyc. Eam tu despondisti, opinor, meo avonculo. Evcl. Omnem rem tenes. | |
| Lyc. Is me nunc renuntiare repudium iussit tibi. | |
| Evcl. Repudium rebus paratis, exornatis nuptiis? | |
| ut illum di immortales omnes deaeque quantum est perduint, | 785 |
| quem propter hodie auri tantum perdidi infelix, miser. | |
| Lyc. Bono animo es, bene dice. nunc quae res tibi et gnatae tuae | |
| bene feliciterque vortat—ita di faxint, inquito. | |
| Evcl. Ita di faciant. Lyc. Et mihi ita di faciant. audi nunciam. | |
| qui homo culpam admisit in se, nullust tam parvi preti, | 790 |
| quom pudeat, quin purget sese. nunc te obtestor, Euclio, | |
| ut si quid ego erga te imprudens peccavi aut gnatam tuam, | |
| ut mi ignoscas eamque uxorem mihi des, ut leges iubent. | |
| ego me iniuriam fecisse filiae fateor tuae, | |
| Cereris vigiliis, per vinum atque impulsu adulescentiae. | 795 |
| Evcl. Ei mihi, quód ego facinus ex te aúdio? Lyc. Cur eiulas, | |
| quém ego avom feci iam ut esses filiai nuptiis? | |
| nam tua gnata peperit, decumo mense post: numerum cape; | |
| ea re repudium remisit avonculus causa mea. | |
| i intro, exquaere, sitne ita ut ego praedico. Evcl. Perii oppido, | 800 |
| ita mihi ad malum malae res plurimae se adglutinant. | |
| ibo intro, ut quid huius verum sit sciam.—Lyc. Iam te sequor. | |
| haec própemodum iam esse ín vado salútis res vidétur. | |
| nunc servom esse ubi dicam meum Strobilum non reperio; | |
| nisi etiam hic opperiar tamen paulisper; postea intro | 805 |
| hunc subsequar. nunc interim spatium ei dabo exquirendi | |
| meum factum ex gnatae pedisequa nutrice anu: ea rem novit. |