| II.iv | |
| Pythodicvs Postquam óbsonavit erus et conduxit coquos | 280 |
| tibicinasque hasce apud forum, edixit mihi | |
| ut dispertirem obsonium hic bifariam. | |
| Anthrax Me quidem hercle, dicam <tibi> palam, non divides; | |
| si quo tu totum me ire vis, operam dabo. | |
| Congrio Bellum et pudicum vero prostibulum popli. | 285 |
| post si quis vellet, te haud non velles dividi. | |
| Pyth. Atque ego istuc, Anthrax, alio vorsum dixeram, | |
| non istuc quo tu insimulas. sed erus nuptias | |
| meus hodie faciet. Anthr. Cuius ducit filiam? | |
| Pyth. Vicini huius Euclionis <senis> e proximo. | 290 |
| ei adeo obsoni hinc iussit dimidium dari, | |
| cocum alterum itidemque alteram tibicinam. | |
| Anthr. Nempe huc dimidium dicis, dimidium domum? | |
| Pyth. Nempe sícut dicis. Anthr. Quíd? hic non poterat de suo | |
| senex óbsonari filiai nuptiis? | 295 |
| Pyth. Vah. Anthr. Quid negotist? Pyth. Quid negoti sit rogas? | |
| pumex non aeque est aridus atque hic est senex. | |
| Anthr. Ain tandem? Pyth. Ita esse ut dixi. tute existuma: | |
| * * * | 298a |
| suam rem periisse seque eradicarier. | 299 |
| quin divom atque hominum clamat continuo fidem, | 300 |
| de suo tigillo fumus si qua exit foras. | |
| quin cum it dormitum, follem obstringit ob gulam. | |
| Anthr. Cur? Pyth. Ne quid animae forte amittat dormiens. | |
| Anthr. Etiamne obturat inferiorem gutturem, | |
| ne quid animai forte amittat dormiens? | 305 |
| Pyth. Haec mihi te ut tibi med aequom est, credo, credere. | |
| Anthr. Immo equidem credo. Pyth. At scin etiam quo modo? | |
| aquam hercle plorat, cum lavat, profundere. | |
| Anthr. Censen talentum magnum exorari pote | |
| ab istóc sene ut det, qui fiamus liberi? | 310 |
| Pyth. Famem hercle utendam si roges, numquam dabit. | |
| quin ipsi pridem tonsor unguis dempserat: | |
| collegit, omnia abstulit praesegmina. | |
| Anthr. Edepol mortalem parce parcum praedicas. | |
| Pyth. Censen vero esse parcum et misere vivere? | 315 |
| pulmentum pridem éi eripuit miluos: | |
| homo ad praetorem plorabundus devenit; | |
| infit ibi postulare plorans, eiulans, | |
| ut sibi liceret miluom vadarier. | |
| sescenta sunt quae memorem, si sit otium. | 320 |
| sed uter vestrorum est celerior? memora mihi. | |
| Anthr. Ego, et multo melior. Pyth. Cocum ego, non furem rogo. | |
| Anthr. Cocum ergo dico. Pyth. Quid tu ais? Cong. Sic sum ut vides. | |
| Anthr. Cocus ille nundinalest, in nonum diem | |
| solet ire coctum. Cong. Tun, trium litterarum homo, | 325 |
| me vituperas? fur. Anthr. Etiam fur, trifurcifer. |