I.i
|
|
Ergasilvs Iuventus nomen indidit Scorto mihi,
|
69
|
eo quía invocatus soleo esse in convivio.
|
70
|
scio absúrde dictum hoc derisores dicere,
|
|
at ego aio recte. nam scortum in convivio
|
|
sibi amator, talos quom iacit, scortum invocat.
|
|
estne invocatum an non <est? est> planissume;
|
|
verum hercle vero nos parasiti planius,
|
75
|
quos numquam quisquam neque vocat neque invocat.
|
|
quasi mures semper edimus alienum cibum;
|
|
ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt,
|
|
simul prolatae res sunt nostris dentibus.
|
|
quasi, cum caletur, cocleae in occulto latent,
|
80
|
suo sibi suco vivont, ros si non cadit,
|
|
item parasiti rebus prolatis latent
|
|
in occúlto miseri, victitant suco suo,
|
|
dum ruri rurant homines quos ligurriant.
|
|
prolatis rebus parasiti venatici
|
85
|
sumus, quando res redierunt, molossici
|
|
odiosicique et multum incommodestici.
|
|
et hic quidem hercle, nisi qui colaphos perpeti
|
|
potest parasitus frangique aulas in caput,
|
|
[vel] ire extra portam Trigeminam ad saccum licet.
|
90
|
quod mihi ne eveniat, non nullum periculum est.
|
|
nam postquam meus rex est potitus hostium—
|
|
ita nunc belligerant Aetoli cum Aleis;
|
|
nam Aetolia haec est, illic est captus in Alide,
|
|
Philopolemus, huius Hegionis filius
|
95
|
senis, qui hic habitat, quae aedes lamentariae
|
|
mihi sunt, quas quotienscumque conspicio fleo;
|
|
nunc hic occepit quaestum hunc fili gratia
|
|
inhonestum et maxime alienum ingenio suo:
|
|
homines captivos commercatur, si queat
|
100
|
aliquem invenire, suom qui mutet filium.
|
|
quod quidem ego nimis quam cupio * ut impetret;
|
|
nam ni illum recipit, nihil est quo me recipiam.
|
|
<nam> nulla est spes iuventútis, sese omnis amant;
|
|
ille démum antiquis est adulescens moribus,
|
105
|
cuius númquam voltum tranquillavi gratiis.
|
|
condigne pater est eius moratus moribus.
|
|
nunc ad eum pergam. sed aperitur ostium,
|
|
unde sáturitate saepe ego exii ebrius.
|
|