II.iii
Lysidamvs Omnibus rebus ego amorem credo et nitoribus nitidis antevenire, 217
nec potis quicquam commemorari quod plus salis plusque leporis hodie
habeat; cocos equidem nimis demiror, <tot> qui utuntur condimentis,
eos eo condimento uno <non> utier, omnibus quod praestat. 220
nam úbi amor condiméntum inerit, cuivís placituram <escam> crédo;
neque sálsum neque suave ésse potest quicquam, úbi amor non admíscetur:
fel quód amarumst, id mél faciet, hominem éx tristi lepidum ét lenem.
hanc égo de me coniécturam domi fácio magis quam ex aúditis;
qui quóm amo Casinam, mágis niteo, mundítiis munditiam ántideo: 225
myropólas omnes sollicito, ubicúmque est lepidum unguéntum, unguor,
ut illí placeam; et placeo, út videor. sed uxór me excruciat, quía vivit.
tristem ástare aspició. blande haec mihi mála res appellánda est.
uxór mea meaque amoénitas, quid tu agis? C. Abi atque abstine manum.
Lys. Heiá, mea Iuno, nón decet esse té tam tristem tuó Iovi. 230
quo núnc abis? C. Mítte me. L. Mane. C. Non máneo. L. At pol ego té sequar.
Cleost. Óbsecro, sanun est? Lys. Sánus quom téd amo.
Cleost. Nólo ames. Lys. Nón potes ímpetrare. Cleost. Énecas.
Lys. Véra dicás velim. Cleost. Crédo ego istúc tibi.
Lys. Réspice, o mi lepos. Cleost. Nempe ita ut tú mihi es. 235
unde híc, amabo, unguénta olent? Lys. Oh périi, manufestó miser
téneor. cessó caput pállio detérgere?
út te bonus Mercúrius perdat, mýropola, quia haec míhi dedisti.
Cleost. Ého tu nihili, cána culex, vix téneor quin quae décent te dicam,
sénecta aetate únguentatus pér vias, ignáve, incedis? 240
Lys. Pól ego amico dédi cuidam operam, dum émit unguenta. Cl. Vt cito comméntust.
écquid te pudet? Lys. Ómnia quae tu vís. Cleost. Vbi in lustrá iacuisti?
Lys. Égone in lustra? Cleost. Scío plus quam tu me árbitrare. Lys. Quíd id est? quid scis?
Cleost. Té sene omniúm † senem néminem esse ignáviorem.
únde is, nihili? ubí fuisti? ubí lustratu's? úbi bibisti? 245
mádes mecastor: víde, palliolum ut rúgat. Lys. Di me et te ínfelicent,
si égo in os méum hodie viní guttam índidi. Cleost. Immo age, út lubet,
bíbe, es, disperde rem. Lys. Óhe, iam satis, uxór, comprime te, nímium tinnis, 248-250
relínque aliquantum orátionis, crás quod mecum lítiges. 251
séd quid ais? iam domuisti animum, potius ut quod vir velit
fieri, id facias, quam adversere contra? Cleost. Qua de re? Lys. Rogas?
super ancilla Casina, ut detur nuptum nostro vilico,
servo frugi atque ubi illi bene sit ligno, aqua calida, cibo, 255
vestimentis, ubique educat pueros quos pariat † potius
quam illi servo nequam des, armigero nili atque improbo,
cui hominí hodie peculi nummus non est plumbeus.
Cleost. Mirum ecastor, te senecta aétate officium tuom
non meminisse. Lys. Quid iam? C. Quia, si facias recte aut commode, 260
me sinas curare ancillas, quae mea est curatio.
Lys. Qui, malum, homini scutigerulo dáre lubet? Cleost. Quía enim filio
nos oportet opitulari único. Lys. At quamquam unicust,
nihilo magis ille unicust mihi filius quam ego illi pater:
illum mi aequiust quam me illi quae volo concedere. 265
Cleost. Tu ecastor tibi, homo, malam rem quaeris. Lys. Subolet, sentio.
egone? Cleost. Tu. nam quid friguttis? quid istuc tam cupide cupis?
Lys. Vt enim frugi servo detur potius quam servo improbo.
Cleost. Quid si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea
ut eam illi permittat? Lys. Quid si ego autem ab armigero impetro, 270
<ut> eam illi permittat? atque hóc credo impetrassere.
Cleost. Convenit. vin tuis Chalinum huc evocem verbis foras?
tú eum orato, ego autem orabo vilicum. Lys. Sane volo.
Cleost. Iam hic erit. nunc experiemur, nostrum uter sit blandior.—
Lys. Hercules dique istam perdant, quod nunc liceat dicere. 275
ego discrucior miser amore, illa autem quasi ob industriam
mi advorsatur. subolet hoc iam uxori quod ego machinor:
propter eam rem magis armigero dat operam de industria.