Nam cum quattuor sint elementa notis- 8.1
sima, ueluti quadrifariam natura magnis partibus
disterminata, sintque propria animalia terrarum,
<aquarum>, flammarum,—siquidem Aristoteles
auctor est in fornacibus flagrantibus quaedam [pro- 5
pria] animalia, pennulis apta uolitare totumque
aeuum suum in igni deuersari, cum eo exoriri
cumque eo extingui,—praeterea cum totiuga
sidera, ut iam prius dictum est, sursum in aethere,
id est in ipso liquidissimo ignis ardore, conpareant, 10
cur hoc solum quartum elementum aëris, quod
tanto spatio intersitum est, cassum ab omnibus,
desertum a cultoribus suis natura pateretur, quin
in eo quoque aëria animalia gignerentur, ut in igni
flammida, in unda fluxa, in terra glebulenta? Nam 15
quidem qui aues aëri attribuet, falsum sententiae
meritissimo dixeris, quippe [quae aues] nulla earum
ultra Olympi uerticem sublimatur. Qui cum
excellentissimus omnium perhibeatur, tamen alti-
tudinem perpendiculo si metiare, ut geometrae 20
autumant, <decem> stadia altitudo fastigii non
aequiperat, cum sit aëris agmen inmensum usque
ad citimam lunae helicem, quae porro aetheris
sursum uersus exordium est. Quid igitur tanta uis
aëris, quae ab humillimis lunae anfractibus usque 25
ad summum Olympi uerticem interiacet? Quid
tandem? Vacabitne animalibus suis atque erit ista
naturae pars mortua ac debilis? Immo enim si
sedulo aduertas, ipsae quoque aues [per] terrestre
animal, non aërium rectius perhibeantur. Enim 30
semper illis uictus omnis in terra, ibidem pabulum,
ibidem cubile, tantum quod aëra proximum terrae
uolitando transuerberant. Ceterum cum illis fessa
sunt remigia pinnarum, terra ceu portus est.