Sed omnia quae naturaliter et propterea 1.12.1
recte feruntur prouidentiae custodia gubernantur
nec ullius mali causa deo poterit adscribi. Quare
nec omnia ad fati sortem arbitratur esse referenda.
Ita enim definit: prouidentiam esse diuinam 5
sententiam, conseruatricem prosperitatis eius, cuius
causa tale suscepit officium; diuinam legem esse
fatum, per quod ineuitabiles cogitationes dei atque
incepta conplentur. Vnde si quid prouidentia geri-
tur, id agitur et fato, et quod fato terminatur 10
prouidentia debet susceptum uideri. Et primam
quidem prouidentiam esse summi exsuperantissi-
mique deorum omnium, qui non solum deos
caelicolas ordinauit, quos ad tutelam et decus per
omnia mundi membra dispersit, sed natura etiam 15
mortales eos, qui praestarent sapientia ceteris ter-
renis animantibus, ad aeuitatem temporis [s]edidit
fundatisque legibus reliquarum dispositionem ac
tutelam rerum, quas cotidie fieri necesse est, diis
ceteris tradidit. Vnde susceptam proui[de]nciam 20
dii secundae prouidentiae ita nauiter retinent, ut
omnia, etiam quae caelitus mortalibus exhibentur,
inmutabilem ordinationis paternae statum teneant.
Daemonas uero, quos Genios et Lares possumus
nuncupare, ministros deorum arbitra[n]tur custo- 25
desque hominum et interpretes, si quid a diis
uelint.
  Nec sane omnia referenda esse ad uim fati
puta[n]t, sed esse aliquid in nobis et in fortuna esse
non nihil. Et fortunae quidem inprouidos casus 30
ignorari a nobis fatetur; instabile enim quiddam
et incurrens intercedere solere, quae consilio fuerint
et meditatione suscepta, quod non patiatur medi-
tata ad finem uenire. Et tunc quidem cum inpedi-
mentum istud utiliter prouenit, res illa felicitas 35
nominatur; at ubi repugnationes istae nociuae
erunt, infelicitas dicitur. Omnium uero terrenorum
nihil homine praestabilius prouidentia dedit.