| LIBER II | |
| Moralis philosophiae caput est, Faustine fili, | 2.1.1 |
| ut scias quibus ad beatam uitam perueniri ratio- | |
| nibus possit. Verum ut beatitudinem bonorum fine | |
| ante alia contingere putes, ostendam quae de hoc | |
| Plato senserit. Bonorum igitur alia eximia ac | 5 |
| prima per se ducebat esse, per praeceptionem | |
| cetera bona fieri existimabat. Prima bona esse | |
| deum summum mentemque illam, quam νοῦν idem | |
| uocat; secundum ea quae ex priorum fonte pro- | |
| fluerent esse animi uirtutes: prudentiam, iusti- | 10 |
| tiam, pudicitiam, fortitudinem; sed his omnibus | |
| praestare prudentiam; secundam numero ac pote- | |
| state continentiam posuit; has iustitiam sequi; | |
| fortitudinem quartam esse. Differentiam hanc | |
| bonorum esse constituit: partim diuina per se et | 15 |
| prima simplicia duci bona; alia hominum nec | |
| eadem omnium existimari. Diuina quapropter esse | |
| atque simplicia uirtutes animi, humana autem | |
| bona eaque quorundam esse[nt], quae cum corporis | |
| commodis congruunt, et illa quae nominamus | 20 |
| externa, quae sapientibus et cum ratione ac modo | |
| uiuentibus sunt sane bona, stolidis et eorum usum | |
| ignorantibus esse oportet mala. |