Quod facilius obtinebitur, si duobus exem- 2.8.1
plis instruamur: unius diuini ac tranquilli ac beati,
alterius inreligiosi et inhumani ac merito intesta-
bilis, ut pessimo quidem alienus et auersus a recta
uiuendi ratione, <pro> facultate sua diuino illi 5
et caelesti bonus similior esse uelit.
  Hinc rhetoricae duae sunt apud eum partes,
quarum una est disciplina contemplatrix bonorum,
iusti tenax, apta et conueniens cum secta eius qui
politicus uult uideri; alia uero adulandi scientia 10
est, captatrix uerisimilium, usus nulla ratione
collectus—sic enim ἄλογον τριβὴν elocuti sumus—,
quae persuasum uelit quod docere non ualeat.
Hanc δύναμιν τοῦ πείθειν ἄνευ τοῦ διδάσκειν defi-
niuit Plato, quam ciuilitatis articuli umbram, 15
id est imaginem, nominauit. Ciuilitatem, quam
πολιτικὴν uocat, ita uult a nobis intellegi, ut eam
esse ex uirtutum numero sentiamus. Nec solum
agentem atque in ipsis administrationibus rerum
spectari, <sed> ab ea uniuersa discerni; nec 20
solum prouidentiam prodesse ciuilibus rebus, sed
omnem sensum eius atque propositum fortunatum
et beatum statum facere ciuitatis.