| Sed uirtutem liberam et in nobis sitam et | 2.11.1 |
| nobis uoluntate adpetendam; peccata uero esse non | |
| minus libera et in nobis sita, non tamen ea suscipi | |
| uoluntate. Namque ille uirtutis spectator, cum | |
| eam penitus intellexerit bonam esse et benignitate | 5 |
| praestare, ad eam adfectabit profecto et sectandam | |
| existimabit sui causa; [a]ut item ille, qui senserit | |
| uitia non solum turpitudinem existimationi inue- | |
| here, sed nocere alio pacto fraudique esse, qui | |
| potest sponte se ad eorum consortium iungere? | 10 |
| Sed si ad eiusmodi mala pergit ac sibi usuram | |
| eorum utilem credit, deceptus errore et imagine | |
| boni sollicitatus quidem, insciens uero ad mala | |
| praecipitatur; discrepes quippe a communi sen- | |
| tentia, si non quidem ignores quid pauperiem | 15 |
| ac diuitias intersit et, cum haec in procliui sita | |
| sint nec pauperies honestatem uel turpitudinem | |
| diuitiae adlaturae sint, si egestatem rerum uictui | |
| necessariarum copiis praeferas, ineptire uidearis; | |
| et adhuc illud absurdius, si quis sanitatem corporis | 20 |
| spernat eligens morbos; sed illud postremae | |
| dementiae est, cum, qui uirtutis pulchritudinem | |
| oculis animae uiderit utilitatemque eius usu et | |
| ratione perspexerit, non ignarus quantum dedecoris | |
| atque incommodi adipiscatur ex participatione | 25 |
| uitiorum, tamen addictum se uelit uitiis. |