| Vero Augusto domino meo | |
| Quanta et quam vetus familiaritas mihi intercedat cum Gavio | 2.7.1.1 |
| Claro, meminisse te, domine, arbitror. Ita saepe de eo apud te ex | |
| animi mei sententia sum fabulatus. Nec ab re esse puto memorem | |
| te tamen admonere. | |
| A prima aetate sua me curavit Gavius Clarus familiariter | 2.1 |
| non modo iis officiis, quibus senator aetate et loco minor maiorem | |
| gradu atque natu senatorem probe colit ac promeretur; sed pau- | |
| latim amicitia nostra eo processit ut neque illum pigeret neque | |
| me puderet ea illum oboedire mihi, quae clientes, quae liberti | 5 |
| fideles ac laboriosi obsequuntur; nulla hoc aut mea insolentia aut | |
| illius adulatione, sed mutua caritas nostra et amor verus ademit | |
| utrique nostrum in officiis moderandis omnem detrectationem. | |
| Quid ego memorem negotia in foro nostra minima maxima- | 3.1 |
| que ab eo curata? Aut domi quod uspiam recte clausum aut op- | |
| signatum aut curatum aut confectum quid vellem, me uni huic | |
| mandasse et concredidisse? | |
| Sed quod alumnus meus aegre toleraret, valetudini meae | 4.1 |
| curandae ita semper studuit, tantam omni tempore etiam operam | |
| dedit, ut excubaret etiam aegro mihi et, ubi meis ego uti manibus | |
| per valetudinem non possem, manu sua cibos ad os meum adferret. | |
| Postremo, si quid humanitus absente Victorino et domino fratre | 5 |
| meo mihi accidisset, huic iusta corpori meo curanda mandavi. | |
| Praesentibus etiam illis ab hoc potissimum corpus meum contrec- | |
| tari volui, quo minus doloris ad fratrem et generum meum ex | |
| contactu u<llo> corporis mei perveniret. | |
| Haec mihi cum Gavio Claro iura sunt. Iam ego, si res | 5.1 |
| familiaris mihi largior esset, ne quid ad senatoris munia facile | |
| toleranda deesset, omni ope subvenirem neque <umqu>am ego | |
| huius negotii causa eum trans mare proficisci paterer. Nunc et | |
| nostrae res haud copiosae et huius paupertas artior me compu- | 5 |
| lerunt ut eum invitum expellerem in Suriam ad legata, quae ei | |
| in testamento hominis amicissimi obvenerunt, persequenda. | |
| Quae paupertas Claro meo nulla ipsius culpa optigit, sed | 6.1 |
| neque paterna ulla neque materna bona fruenda percepit: eaque | |
| fine heres patri fuit, ut creditoribus paternis aegre satis faceret. | |
| Ceterum parsimonia et officiis et frugalitate onera quaestoria et | |
| aedilicia et praetoria perfunctus est. Cui quidem per apsentiam | 5 |
| eius divus pater vester sumptum praeturae de fisco vestro cum | |
| expendisset, ubi preimum in urbem Clarus reconciliata sibi vale- | |
| tudine rediit, omne fisco vestro persolvit. | |
| Nihil isto homine officiosius est, nihil modestius, nihil vere- | 7.1 |
| cundius. Liberalis etiam, si quid mihi credis, et in tanta tenuitate, | |
| quantum res patitur, largus. Simplicitas, castitas, veritas, fides | |
| Romana plane, φιλοστοργία vero nescio an Romana; quippe qui | |
| nihil minus in tota mea vita Romae repperi quam hominem sincere | 5 |
| φιλόστοργον: ut putem, quia reapse nemo sit Romae φιλόστοργος, | |
| ne nomen quidem huic virtuti esse Romanum. | |
| Hunc tibi, domine, quantis possum precibus commendo. Si | 8.1 |
| umquam me amasti sive amaturus umquam es, hunc a me fidei | |
| tuae atque opi traditum tuearis peto. Quaeras fortasse quid pro | |
| eo * * * | |
| * * * | 5 |
| * * * |