| <Vero Augusto domino meo> | |
| * * * desideretur is honor, quo pariter quisque | 2.8.1.1 |
| expetit, si quid honoris aliis impertitum videat. Probasti me lau- | |
| dastique consilium, neque tamen triduo amplius vel quadriduo id | |
| a te optinere potuisti, ut mihi verbo 'salutem' responderes; sed | |
| ita excogitasti: primum me intromitti in cubiculum iubebas, ita | 5 |
| sine cuiusquam invidia osculum dabas, credo ita quom animo tuo | |
| reputans, mihi cui curam cultumque tradidisses oris atque ora- | |
| tionis tuae, ius <quo>que osculi habendum omnisque eloquenti- | |
| <ae> magistros sui lege fructum cape<re> sa..... in vocis | |
| aditu locato. Morem denique saviandi arbitror honori eloquentiae | 10 |
| datum. Nam cur os potius salutantes ori admovemus quam oculos | |
| oculis aut frontes frontibus aut, quibus plurimum valemus, manus | |
| manibus, nisi quod honorem orationi impertimus? Muta denique | |
| animalia oratione carentia etiam osculis carent. Hunc ego honorem | |
| mihi a te habitum <t>axo maximo et gravissimo pondere. | 15 |
| Plurima praeterea tua erga me summo cum meo honore et | 2.1 |
| dicta et facta percepi. Quotiens tu me manibus tuis sustinuisti, | |
| adlevasti aegre adsurgentem aut difficile progredientem per vale- | |
| tudinem corporis paene portasti? Quam hilari voltu semper et | |
| pla<cato tu nos>adfatus es? Quam libenter conseruisti sermonem, | 5 |
| quam diu produxisti, quam invitus terminasti! Quae ego pro | |
| maximis duco. Sicut in extis inspicienti diffis<s>a plerumque | |
| minima et tenuissima maximas prosperitates significant deque | |
| formicarum et apicularum ostentis res maximae portenduntur, | |
| item vel minimis et levissimis ab uno et vero principe habitis of- | 10 |
| ficii et bonae volentiae signis significari arbitror ea quae amplissima | |
| inter homines et exoptatissima sunt, amor honorque. Igitur | |
| quaecumque a domino meo tuo fratre petenda fuerunt, per te | |
| petita atque impetrata omnia malui. |