| <Magistro meo> | |
| * * * rio correcta vel in tempore provisa vel | 2.2.1.1 |
| celeriter curata vel sedulo instructa, praedicare ipsa apud te super- | |
| sedi. Da verecundiae veniam, si urgentibus curis praepeditus ne- | |
| gotia in manibus praeversus sum speque tuae erga me benignissi- | |
| mae facilitatis interim in scribendo cessavi. Fiduciae amoris ig- | 5 |
| noscito, si piguit consilia me singularum rerum forsitan in dies | |
| mutanda sub incerto adhuc exitu dubia existimatione perscribere. | |
| Causam quaeso tam iustae cunctationis accipias. Cur igitur aliis | |
| quam tibi saepius? Ut breviter absolvam: quoniam quidem, nisi | |
| ita facerem, illi irascerentur, tu ignosceres; illi tacerent, tu flagi- | 10 |
| tares; illis officium officio repensabam, tibi amorem pro amore | |
| debeam. An velles ad te quoque me litteras invitum querentem | |
| festinantem, quia necesse erat potius quam quia libebat, darem? | |
| Cur autem, inquies, non libebat? Quia nequedum quicquam eius | |
| modi effectum erat, ut te luberet ad gaudii societatem vocare. | 15 |
| Curarum vero, quae me dies noctesque miserrimum habuere et | |
| prope ad desperationem summae rei perduxere, facere participem | |
| hominem carissimum et quem semper laetum esse cuperem, fateor | |
| non lubebat. Nec enim illud lubebat, aliud dolere, aliud loqui. | |
| Simulare Lucium quicquam adversum Frontonem, a quo ego | 20 |
| prius multo simplicitatem verumque amorem quam loquendi polite | |
| disciplinam didicisse me praedico! Equidem pacto quoque, quod | |
| inter nos iam pridem intercessit, satis me ad veniam impetrandam | |
| paratum esse arbitror. Denique quamquam mihi lacessitus a me | |
| saepius numquam tamen rescripsisses, dolebam Hercules sed pacti | 25 |
| memoriam non suscensebam. | |
| Postremo quid plura, ne potius defendere me quam orare te | 2.1 |
| videar? Peccavi fateor; adversus quem minime decuit, etiam id | |
| fateor. Sed tu melior esto. Satis poenarum lui, primum in eo ipso | |
| quod peccasse me sentio; mox quod tantis terris disiunctus, qui | |
| te in vestigio exorare potuissem, tot interea mensibus dum meas | 5 |
| litteras accipis, dum ego tuas recipio, cura discruciabor. Adhibeo | |
| tibi deprecatores humanitatem ipsam, nam et delinquere | |
| humanum est et hominis maxime proprium <ignoscere> * * * | |
| * * * | |
| * * * | 10 |