Verbum 'mature' quid significet quaeque uocis eius ratio sit; et quod 10.11.pr.1
eo uerbo uolgus hominum inproprie utatur; atque inibi, quod
'praecox' declinatum 'praecocis' faciat, non 'praecoquis'.
  'Mature' nunc significat 'propere' et 'cito' contra ipsius 1.1
uerbi sententiam; aliud enim est 'mature', quam dicitur.
Propterea P. Nigidius, homo in omnium bonarum artium 2.1
disciplinis egregius: '"mature"' inquit 'est quod neque
citius est neque serius, sed medium quiddam et tempera-
tum est.'
  Bene atque proprie Nigidius. Nam et in frugibus et in 3.1
pomis 'matura' dicuntur, quae neque cruda et inmitia sunt
neque caduca et decocta, sed tempore suo adulta maturata-
que. Quoniam autem id, quod non segniter fiebat, 'mature' 4.1
fieri dicebatur, progressa plurimum uerbi significatio est et
non iam, quod non segnius, sed quod festinantius fit, id
fieri 'mature' dicitur, quando ea, quae praeter sui temporis
modum properata sunt, 'inmatura' uerius dicantur. 5
  Illud uero Nigidianum rei atque uerbi temperamentum 5.1
diuos Augustus duobus Graecis uerbis elegantissime ex-
primebat. Nam et dicere in sermonibus et scribere in epistulis
solitum esse aiunt: σπεῦδε βραδέως, per quod monebat, ut ad
rem agendam simul adhiberetur et industriae celeritas et 5
diligentiae tarditas, ex quibus duobus contrariis fit maturi-
tas. Vergilius quoque, si quis animum adtendat, duo ista 6.1
uerba 'properare' et 'maturare' tamquam plane contraria
scitissime separauit in hisce uersibus:
    frigidus agricolam si quando continet imber,
    multa, forent quae mox caelo properanda sereno, 5
    maturare datur.
Elegantissime duo uerba ista diuisit; namque in praeparatu 7.1
rei rusticae per tempestates pluuias, quoniam otium est,
'maturari' potest, per serenas, quoniam tempus instat,
'properari' necessum est.
  Cum significandum autem est, coactius quid factum et 8.1
festinantius, tum rectius 'praemature' factum id dicitur
quam 'mature', sicuti Afranius dixit in togata, cui Titulus
nomen est:
    adpetis dominatum demens praemature praecocem, 5
in quo uersu animaduertendum est, quod 'praecocem' inquit, 9.1
non 'praecoquem'; est enim casus eius rectus non 'praeco-
quis', sed 'praecox'.