Quod 'elegantia' apud antiquiores non de amoeniore ingenio, sed de 11.2.pr.1
nitidiore cultu atque uictu dicebatur, eaque in uitio ponebatur.
  'Elegans' homo non dicebatur cum laude, set id fere 1.1
uerbum ad aetatem M. Catonis uitii non laudis fuit. Est nam- 2.1
que hoc animaduertere cum in quibusdam aliis tum in libro
Catonis, qui inscriptus est carmen de moribus. Ex quo libro
uerba haec sunt: 'Auaritiam omnia uitia habere putabant:
sumptuosus, cupidus, elegans, uitiosus, inritus qui habe- 5
batur, is laudabatur'; ex quibus uerbis apparet 'elegantem' 3.1
dictum antiquitus non ab ingenii elegantia, sed qui nimis
lecto amoenoque cultu uictuque esset.
  Postea 'elegans' reprehendi quidem desiit, sed laude nulla 4.1
dignabatur, nisi cuius elegantia erat moderatissima. Sic M.
Tullius L. Crasso et Q. Scaeuolae non meram elegantiam,
sed multa parsimonia mixtam laudi dedit: 'Crassus' inquit
'erat parcissimus elegantium, Scaeuola parcorum elegan- 5
tissimus.'
  Praeterea ex eodem libro Catonis haec etiam sparsim et 5.1
intercise commeminimus: 'Vestiri' inquit 'in foro honeste
mos erat, domi quod satis erat. Equos carius quam coquos
emebant. Poeticae artis honos non erat. Si quis in ea re
studebat aut sese ad conuiuia adplicabat, "crassator" uoca- 5
batur.' Illa quoque ex eodem libro praeclarae ueritatis 6.1
sententia est: 'Nam uita' inquit 'humana prope uti ferrum
est. Si exerceas, conteritur; si non exerceas, tamen robigo
interficit. Item homines exercendo uidemus conteri; si
nihil exerceas, inertia atque torpedo plus detrimenti facit 5
quam exercitio.'